Γαιοκτήμονας

Γεωργός

Τα κυριότερα είδη καλλιέργειας ήταν το σιτάρι (Έξοδος 30:14), τα σταφύλια, οι ελιές και λιγότερο τα σύκα. Την περίοδο του φθινοπώρου όταν τα πρωτοβρόχια είχαν μαλακώσει το έδαφος, έκαναν τα αυλάκια, με το αλέτρι που το τραβούσε ένα βόδι. Η σπορά γινόταν με το χέρι. Τον σπόρο τον είχαν μέσα σ' ένα καλάθι. Ταυτόχρονα όργωναν το χωράφι, έτσι ώστε ο σπόρος να χωθεί μέσα στο χώμα, για να μην μπορούν να τον φάνε τα πουλιά (Λουκάς 8:5-8).

Ο θερισμός γινόταν συνήθως με δρεπάνια (Ιερεμίας 50:16). Έκοβαν τα κοτσάνια κοντά στην κορυφή, και άφηναν το υπόλοιπο για να βοσκήσουν τα πρόβατα. Στις γωνιές του χωραφιού άφηναν μερικά δημητριακά όρθια. Αυτά επιτρεπόταν στους φτωχούς να τα πάρουν όπως επίσης όλα όσα έπεφταν από τα χειρόβολα των θεριστών (Ρουθ κεφ. 2). Κατόπιν γινόταν το αλώνισμα. Όταν επρόκειτο για σιτάρι, το μετέφεραν στο αλώνι, όπου χώριζαν τα άχυρα από το σπόρο με τη βοήθεια αλόγων ή βοδιών. Το αλωνισμένο σιτάρι το λίχνιζαν. Το άχυρο το μάζευαν και το έκαιγαν, ενώ το σιτάρι το έβαζαν σε σακιά για χρήση ή πούλημα αφού πρώτα το ζύγιζαν. Το σιτάρι το χρησιμοποιούσαν και σαν είδος ανταλλάγματος για αγορά αλωνιών (Α' Χρονικών 21:23).

Το φύτεμα, η περιποίηση των αμπελιών και ο τρύγος ήταν επίσης σημαντική ασχολία ενός γεωργού, του αμπελουργού (δες σχετικά). Επίσης η καλλιέργεια και το μάζεμα της ελιάς. Τις περισσότερες ελιές τις χρησιμοποιούσαν για να βγάλουν λάδι. Το κρασί και το λάδι ήταν από τα πιο απαραίτητα στη ζωή των ανθρώπων, καθώς χρησίμευαν στο μαγείρεμα, το φωτισμό (Ματθαίος 25:3,4), την ιατρική και ήταν από τα πιο προσοδοφόρα επαγγέλματα. Οι γεωργοί όταν δεν είχαν δικά τους χωράφια, τα νοίκιαζαν από γαιοκτήμονες (Ματθαίος 21:33, Λουκάς 20:9), στους οποίους απέδιδαν το ποσοστό των καρπών που είχαν συμφωνήσει (Ματθαίος 21:34, Λουκάς 20:10). Οι βασιλείς είχαν στην υπηρεσία των κτημάτων τους, αμπελουργούς και γεωργούς (Β' Χρονικών 26:10).

Γενικά το επάγγελμα του γεωργού ήταν από τα πιο σκληρά επαγγέλματα καθώς έπρεπε να βρίσκεσαι για πολλές ώρες κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες, ζέστη ή κρύο, χωρίς τα σημερινά σύγχρονα μέσα. Ήταν όμως από τα πιο σημαντικά για τη ζωή.

Γλύπτης

Η τέχνη της γλυπτικής εξασκούνταν από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές έφεραν στο φως μοναδικές καλλιτεχνικές δημιουργίες, αληθινά "κοσμήματα". Τα γλυπτά και τα αγάλματα, κοσμούσαν κυρίως τα βασιλικά παλάτια και τα ανάκτορα. Κοσμούσαν επίσης σπίτια αρχόντων, πλουσίων, καθώς και υπαίθριους χώρους. Εκτός όμως από διακοσμητικά στοιχεία, τα γλυπτά χρησιμοποιήθηκαν εκτεταμένα και από τις ειδωλολατρικές θρησκείες κάθε εποχής (Β' Χρονικών 33:7,19,22, 34:3,4), ιδιαίτερα από τους Αιγυπτίους. Τα γλυπτά που κοσμούσαν τους ναούς, λατρεύονταν ως θεοί, προσωποποιώντας τα και δίνοντας τους ονόματα. Ο μωσαϊκός νόμος απαγόρευε τη λατρεία ειδώλων και οι Ισραηλίτες έπρεπε να καταστρέφουν τα αγάλματα και τα γλυπτά που λατρεύονταν ως θεοί (Δευτερονόμιο 7:6).

Τα γλυπτά κατασκευάζονταν συνήθως από μάρμαρο, πέτρα και χαλκό, σπανιότερα και από ξύλο (Β' Χρονικών 33:7). Υπήρχαν και γλυπτά που ήταν φτιαγμένα από ασήμι και χρυσάφι, θέλοντας να δείξουν την πίστη και την αφιέρωσή τους στους θεούς που λάτρευαν. Ο μόνος Θεός που δεν είχε ανάγκη όλα αυτά ήταν ο αληθινός Θεός της Αγίας Γραφής. Τα χερουβείμ στο ναό του Σολομώντα ήταν από χρυσό (Β' Χρονικών 3:10).

Οι γλύπτες διακοσμούσαν επίσης τους βωμούς. Ο απόστολος Παύλος συνάντησε αρκετούς όταν ήρθε στην Αθήνα για να κηρύξει το ευαγγέλιο (Πράξεις 17:29). Εξάλλου η αρχαία Ελλάδα φημιζόταν για τα γλυπτά της.

Γραμματέας

Το επάγγελμα του γραμματέα εμφανίζεται από τα αρχαία χρόνια. Στην Παλαιά Διαθήκη ήταν αυτοί που ειδικεύονταν στο γράψιμο ή ασχολούνταν με υποθέσεις του κράτους (Κριτές 5:14, Ιερεμίας 52:25) και είχαν σημαντική κοινωνική θέση. Τις περισσότερες φορές η θέση τους ήταν κοντά στους βασιλιάδες και τους άρχοντες (Α' Χρονικών 24:6), γράφοντας επίσημα έγγραφα. Οι γραμματείς ήταν αρκετά μορφωμένοι, και γνώριζαν καλά τους νόμους του Μωυσή, όπως ο έμπειρος Έσδρας (Έσδρας 7:6). Μαζευόταν δε όλος ο λαός στην πλατεία και οι γραμματείς διάβαζαν τους νόμους πάνω σε ξύλινο βήμα (Νεεμίας 8:1,4) τους οποίους εξηγούσαν (Νεεμίας 8:8). Χαρακτηριστικό τους ήταν το γρήγορο γράψιμο (Ψαλμός 45:1), και η σοφία (Α' Χρονικών 27:32).

Στην εποχή της Καινής Διαθήκης γραμματείς καλούνταν οι διδάσκαλοι και οι ερμηνευτές του νόμου του Μωυσή. Ερμήνευαν επίσης τις Γραφές (Ματθαίος 2:4, 17:10). Πολλοί από αυτούς ήταν μέλη του Συνεδρίου, γραμματείς δικαστηρίων, αλλά και νομοδιδάσκαλοι (Μάρκος 14:43,53, Λουκάς 22:66, Πράξεις 4:5). Πολλές φορές έδιναν μεγάλη σημασία στο τυπικό του νόμου και τις παραδόσεις παρά στην ουσία του νόμου, κάτι που ο Ιησούς, κατέκρινε (Ματθαίος 7:5-28). Στολίζονταν και αγαπούσαν τις πρωτοκαθεδρίες (Μάρκος 12:38-39), και κάθονταν στην θέση του Μωυσή (Ματθαίος 23:2). Κατακρίθηκαν από τον Ιησού για υποκρισία (Ματθαίος 23:15).