Σε κάθε πόλη υπήρχε και ένας γιατρός, οι γνώσεις των Εβραίων όμως ήταν ελάχιστες. Οι μέθοδοι θεραπείες συνήθως βασίζονταν σε φάρμακα και αλοιφές από φυτικά παρασκευάσματα. Υπήρχαν βέβαια και χειρουργικές επεμβάσεις, πολλές φορές αρκετά επώδυνες. Τα αποτελέσματα των θεραπειών δεν ήταν ποτέ σίγουρα (Β' Χρονικών 16:12). Αργότερα, στην εποχή της Καινής Διαθήκης, οι γνώσεις της ιατρικής μεγάλωσαν και επηρεάστηκαν από την ιατρική των Ελλήνων. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει αναφορά για γιατρούς της Αιγύπτου οι οποίοι διατάχθηκαν από τον Ιωσήφ να βαλσαμώσουν τον πατέρα του Ιακώβ (Γένεση 50:2,3).

Ο Ιησούς αναφέρθηκε συμβολικά (Ματθαίος 9:12, Μάρκος 2:17, Λουκάς 4:23, 5:31). Ένας γνωστός γιατρός της Αγίας Γραφής είναι ο ευαγγελιστής Λουκάς (Κολοσσαείς 4:14). Ο μεγαλύτερος ιατρός όλων των εποχών είναι ο Ιησούς Χριστός. Ιατρός σωμάτων και ψυχών.

Οι ιππείς ανήκαν ήταν επίλεκτη μονάδα στρατού. Φορούσαν πανοπλία και περικεφαλαία και κρατούσαν ασπίδα και λόγχη. Η συμμετοχή τους στις μάχες έδινε πλεονέκτημα νίκης καθώς το στράτευμα γινόταν πιο δυνατό και πιο επιθετικό (Ιερεμίας 46:4-5). Αυτό το γνώριζε ο Σολομώντας, γι αυτό και είχε οργανώσει ειδική ομάδα με 12.000 ιππείς και 1.400 άμαξες (Β' Χρονικών 1:14-17, 9:25). Μάλιστα έκανε εισαγωγή ίππων από την Αίγυπτο. Η αγορά, η στέγαση και η διατροφή των ίππων απαιτούσε αρκετά χρήματα, για το λόγο αυτό όσο πλουσιότερο ήταν ένα βασίλειο τόσο περισσότερους ίππους είχε. Ο Σολομώντας είχε φτιάξει πόλεις ιππέων (Β' Χρονικών 8:6) με 4.000 στάβλους (Β' Χρονικών 9:25). Ιππείς είχαν όλοι οι στρατοί, οι Ρωμαίοι διέθεταν μεγάλο αριθμό (Πράξεις 23:23).