[το όνομά του στα εβραϊκά σημαίνει "άνθρωπος" ή "ανθρώπινο γένος", και έχει κοινή ρίζα με τη λέξη "γη" (αδαμά)]

Είναι ο γενάρχης του ανθρώπινου γένους, ο πρώτος άνθρωπος (Λουκάς 3:38, Α' Τιμοθέου 2:13,14, Ιούδα εδ. 14). Το όνομα Αδάμ δόθηκε από την Αγία Γραφή στον πρώτο άνθρωπο. Στη Καινή Διαθήκη συναντιέται εννέα φορές (Λουκάς 3:38, Ρωμαίους 5:14 (δύο φορές), Α' Κορινθίους 15:22,45, Α' Τιμοθέου 2:13,14, Ιούδα εδ. 14), και μία φορά σε σχέση με το Χριστό (Α' Κορινθίους 15:22,45). Επίσης, αρκετές φορές γίνονται υπαινιγμοί του Αδάμ, του πρώτου ανθρώπου, αν και δεν αναφέρεται το όνομά του (Ματθαίος 19:4-8, Μάρκος 10:6-8, Ρωμαίους 5:12,15,16,17,19). Μάλιστα λόγω του ότι δημιουργήθηκε και δεν είχε πατέρα και μητέρα αναφέρεται ως "υιός του Θεού" (Λουκάς 3:38).

Δημιουργήθηκε την έκτη μέρα της Δημιουργίας και ήταν το τελευταίο έργο της Δημιουργίας του Θεού. Τον δημιούργησε κατ' εικόνα και ομοίωση Του (Γένεση 1:26,27, Ψαλμός 8:6, Εκκλησιαστής 7:29), έχοντας πνεύμα, ψυχή και σώμα (Γένεση 2:7, Α' Θεσσαλονικείς 5:23), και τον ευλόγησε (Γένεση 5:2). Ο Θεός τον έπλασε από "χώμα της γης" και του έδωσε ζωή φυσώντας μέσα του (Γένεση 2:7). Τον τοποθέτησε στον παράδεισο, στην περιοχή της Εδέμ (Γένεση 2:8-14) και η τροφή του αποτελούταν από τους καρπούς των δέντρων. Ο Θεός είπε ότι "δεν είναι καλό να είναι μόνος ο Αδάμ", και έπλασε την πρώτη γυναίκα από τα πλευρά του Αδάμ, για να είναι βοηθός του (Γένεση 2:18). Ο Αδάμ την ονόμασε Εύα (Γένεση 3:20). Ο Θεός έφερε όλα τα ζώα και τα πτηνά μπροστά στον Αδάμ για να τους δώσει όνομα (Γένεση 2:19,20).

Ο Αδάμ έζησε για άγνωστο χρονικό διάστημα χωρίς αμαρτία αφού ο Θεός τον δημιούργησε τέλειο άνθρωπο, δίνοντας του όμως απόλυτη ελευθερία να μπορεί να επιλέξει το καλό ή το κακό. Ο Θεός του είχε επιτρέψει να τρώει καρπούς από όλα τα δέντρα, εκτός από του "δέντρου της γνώσεως του καλού και του κακού", από το οποίο δεν έπρεπε να τρώνε ούτε να το αγγίζουν γιατί θα πέθαιναν. Δυστυχώς ο Αδάμ παρέβη την εντολή του Θεού, και αφού απατήθηκε από την Εύα, αμάρτησε, φέρνοντας την κατάρα του Θεού πάνω σ' αυτόν αλλά και σε όλο το ανθρώπινο γένος. Έτσι μέσω του Αδάμ ήρθε στον κόσμο ή αμαρτία και ο θάνατος (Ρωμαίους 5:12-14) και όλοι οι άνθρωποι καταστάθηκαν αμαρτωλοί (Ρωμαίους 5:19). Για για την ανυπακοή του ο Θεός τον έδιωξε από τον κήπο της Εδέμ, και τον καταράστηκε λέγοντας του πως θα τρώει από τους καρπούς της γης με κόπο και μόχθο, και με τον "ιδρώτα του προσώπου του", και πως θα "ξαναγυρίσει στη γη από τη οποία προήρθε" (Γένεση 3:17-19).

Ο Αδάμ είχε δύο γιους, τον Κάιν και τον Άβελ. Λόγω όμως της δολοφονίας του Άβελ από τον Κάιν απέκτησε στη θέση του άλλο γιο, το Σηθ (Γένεση 4:25,26, 5:3). Όταν γέννησε το Σηθ ήταν 130 ετών, ενώ στα 930 χρόνια που έζησε (Γένεση 5:3-5), είδε την κακία να αυξάνει στη γη λόγω της αμαρτίας που είχε εισέλθει στον κόσμο, μέσω της δικής του παρακοής προς το Θεό.

Η ιστορικότητα της περιγραφής του Αδάμ που αναφέρεται στο βιβλίο της Γένεσης, βεβαιώνεται από σχετικά εδάφια της Καινής Διαθήκης (σύγκρινε: Α' Κορινθίους 15:45,47 με Γένεση 2:7, Ματθαίος 19:4 και Μάρκος 10:6 με Γένεση 1:27, Ματθαίος 19:5,6 και Μάρκος 10:7,8 με Γένεση 2:24, Ρωμαίους 5:12-19 και Α' Κορινθίους 15:22 με Γένεση 2:17, 3:19, Α' Τιμοθέου 2:13 με Γένεση 2:20-23, Α' Τιμοθέου 2:14 με Γένεση 3:1-6, Ιούδα εδ. 14 με Γένεση 5:3-18).

Ο απ. Παύλος αποκαλεί τον Ιησού Χριστό "Έσχατο Αδάμ" γιατί στο πρόσωπό του αποκαθίσταται η κοινωνία μεταξύ ανθρώπων και Θεού, που είχε διασπαστεί λόγω της αμαρτίας (Α' Κορινθίους 15:20, Ρωμαίους 5:12). Ο Χριστός ως "Έσχατος Αδάμ", είναι ο γενάρχης της νέας ανθρωπότητας (Β' Κορινθίους 5:17, Εφεσίους 2:15).

[*] Υπήρχε και πόλη Αδάμ, στη κοιλάδα του ποταμού Ιορδάνη, εκεί όπου τα νερά του ποταμού χωρίστηκαν για να περάσουν οι Ισραηλίτες (Ιησούς του Ναυή 3:16).

 Διαβάστε σ' αυτή την κατηγορία:  Άνδρες | Γυναίκες | Μαθητές | Πατριάρχες