Σαγματοποιός (Σαμαράς)

Ανώτατος αξιωματούχος, διοικητής των στρατευμάτων του βασιλιά. Κάθε στράτευμα είχε περισσότερους από έναν στρατηγό (Α’ Σαμουήλ 29:3,4). Στις μάχες τα στρατεύματα παρατάσσονταν κατά τάγματα σύμφωνα με τις οδηγίες των στρατηγών (Β’ Χρονικών 26:11). Για την καλύτερη οργάνωση του στρατεύματος κάθε ειδική μονάδα (τοξότες, ιππείς…) πρέπει να είχε και τον αντίστοιχο στρατηγό. Οι στρατηγοί ήταν έμπιστα άτομα, ικανοί και διορατικοί, με μεγάλη επιρροή στο βασιλιά. Οι αποφάσεις τους ήταν μεγάλης σημασίας, αν αναλογιστεί κανείς πως καθόριζαν το μέλλον ενός ολόκληρου βασιλείου.

Ήταν ο αρχηγός της φρουράς των ιερέων και των λευιτών, που ήταν υπεύθυνοι για την τήρηση της τάξης στο ναό (Λουκάς 22:4,52, Πράξεις 4:1, 5:24,26).

Η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας από την αρχή της μέχρι και σήμερα είναι συνδεμένη με πολέμους. Η αμαρτία μετά την πτώση του ανθρώπου αλλά και η επιθυμία του να κυριαρχήσει όσο το δυνατόν σε περισσότερους λαούς, σε συνδυασμό με την έλλειψη νόμιμων διεθνών συμβάσεων για οριοθέτηση των συνόρων είχε ως αποτέλεσμα οι πόλεμοι να είναι καθημερινή σχεδόν "ασχολία" των λαών. Συνεπώς ο στρατός ήταν απαραίτητος σε κάθε κράτος και οι στρατιώτες είχαν σημαντική προσφορά στη πορεία του. Τα πρώτα χρόνια οι στρατιώτες δεν ήταν έμμισθοι. Κάθε Ισραηλίτης άνω των είκοσι ετών, θεωρείτο στρατιώτης (Αριθμοί 1:3) και ήταν υποχρεωμένος οποιαδήποτε στιγμή να υπηρετήσει, εάν οι καταστάσεις το επέβαλαν, κάτι συχνό εκείνη την εποχή. Στρατιώτες συνήθως γίνονταν και οι δούλοι (Νεεμίας 4:16). Με την πάροδο του χρόνου ο στρατός αποτελούσε ένα από τα πιο κυρίαρχα επαγγέλματα. Ήταν αρκετά επικίνδυνο, καθώς πέρα από τη συχνότητα των πολεμικών συγκρούσεων, οι μάχες ήταν σκληρές και γίνονταν σώμα με σώμα.

Ο στρατός ήταν οργανωμένος σε μονάδες και ειδικά τμήματα για την καλύτερη αποτελεσματικότητά του. Επί εποχής Μωυσή κάθε στρατιά στρατοπέδευε σε συγκεκριμένο σημείο (Αριθμοί κεφ. 2). Όταν εμφανιζόταν ο εχθρός στρατολογούσαν από το λαό (Δευτερονόμιο 20:5, Β’ Βασιλέων 25:19) και όριζαν άρχοντες του στρατεύματος (Β' Βασιλέων κεφ. 20). Ήταν διαιρεμένος σε εκατό ή χίλιους στρατιώτες με τους ανάλογους εκατόνταρχους ή χιλίαρχους (Αριθμοί 31:14), και σε τάγματα (Β' Χρονικών 26:11). Ο στρατός οργανώθηκε ιδιαίτερα επί βασιλείας Δαβίδ, ο οποίος τον διαίρεσε σε δώδεκα στρατιωτικά τμήματα με διοικητές που άλλαζαν κάθε μήνα (Α' Χρονικών κεφ. 27).

Οι στρατιώτες φορούσαν πανοπλία, ζώνη και περικεφαλαία (Β' Χρονικών 26:14). Κρατούσαν ασπίδες για να προστατευτούν από τα βέλη και τα τόξα του εχθρού (Εφεσίους 6:16). Οι Αιγύπτιοι πολεμιστές χρησιμοποιούσαν ξύλινες ασπίδες με σιδερένιο πλαίσιο και μεταλλικά καρφιά. Οι ασπίδες των Ισραηλιτών πολλές φορές ήταν τόσο μεγάλες που κάλυπταν όλο το σώμα του πολεμιστή (Ψαλμός 5:12, 91:4). Ήταν κατασκευασμένες από ξύλο καλυμμένο από δέρμα γι αυτό και καίγονταν (Ιεζεκιήλ 39:9). Τα δερμάτινα μέρη της ασπίδας άλειβαν με λάδι πριν τη μάχη (Ησαΐας 21:5), ίσως για να γλιστρούν τα βέλη. Υπήρχαν ασπίδες και από χαλκό (Α' Βασιλέων 14:27). Τα όπλα των στρατιωτών ήταν ξίφος και τόξο. Το τόξο των Αιγυπτίων ήταν από ξύλο και η χορδή του από δέρμα, έντερα ή νήμα ανθεκτικό. Οι Εβραίοι είχαν τόξα και από χαλκό (Β' Σαμουήλ 22:35, Ιώβ 20:24).

Όταν η μάχη που θα δινόταν ήταν στρατηγικής σημασίας, επιλέγονταν στρατιώτες που ήταν ιδιαίτερα ικανοί, οι καλύτεροι του στρατεύματος (Β' Χρονικών 11:1). Σε περιπτώσεις δε, που οι συνθήκες επέβαλαν μεγαλύτερο στράτευμα από αυτό που διέθεταν οι βασιλείς, χρησιμοποιούσαν μισθωτούς τους οποίους έφερναν από γειτονικά βασίλεια (Β' Χρονικών 25:6).

Ο βασιλιάς Σολομώντας, στο βιβλίο των παροιμιών αναφέρει πως ένα επιτυχημένο σχέδιο βασίζεται σε αποφάσεις συμβούλων (Παροιμίες 15:22). Αρκετές νίκες σε πολέμους, ήταν αποτέλεσμα καλού σχεδιασμού των συμβούλων (Παροιμίες 24:5-6). Παρόλα αυτά, όταν τα αποτελέσματα των συμβουλών τους δεν ήταν τα αναμενόμενα, και αρεστά στο βασιλιά, δέχονταν τις συνέπειες των λόγων τους, που μπορούσαν να φθάσουν μέχρι το θάνατό τους.

Επάγγελμα που απαιτούσε εξυπνάδα, δύναμη, αποφασιστικότητα και εχεμύθεια. Ανήκαν σε ειδικό σώμα στρατιωτών. Είχαν το προνόμιο να τους εμπιστεύονται τα πιο σπουδαία πρόσωπα, οι βασιλείς, κάποιες φορές και άρχοντες. Εάν όμως χρειαζόταν, έπρεπε να τους υπερασπιστούν με κίνδυνο της ζωής τους, αρκετές φορές και με την ίδια τους τη ζωή. Τον περισσότερο χρόνο τον περνούσαν κοντά στο βασιλιά, είχαν δε δικά τους οικήματα μέσα στο παλάτι (Β' Χρονικών 12:11). Οι αρχηγοί των σωματοφυλάκων (Γένεση 41:10) ήταν αξιωματικοί με μεγάλη δύναμη και επιρροή, ένας από αυτούς ήταν και ο Πετεφρή (Γένεση 39:1), στη αυλή του Φαραώ της Αιγύπτου (Γένεση 37:36).