Εδώ όμως προβάλλουν ορισμένα ερωτήματα: Τι εννοούμε με τον όρο «Γραφές»; Μήπως για την ειδική αποκάλυψη υπάρχει και άλλη πηγή πληροφοριών πέραν των Γραφών;

Στο ερώτημα αυτό η Διαμαρτυρόμενη, ανεξάρτητα από γεωγραφική θέση και δογματική απόχρωση, απάντησε αρνητικά. Οι άλλοι δύο κλάδοι όμως της Χριστιανικής Εκκλησίας, η Ορθόδοξη και η Ρωμαιοκαθολική, αναγνώρισαν ως δεύτερη «ισότιμη και ισόκυρη» πηγή με την Αγία Γραφή την προφορική παράδοση. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αμέσως μετά την επικράτηση της Μεταρρύθμισης σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης, για να τακτοποιήσει τα του οίκου της, προχώρησε και περιέβαλε με αυθεντία και κύρος την παράδοση με την Σύνοδο στο Τριδέντο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν την επικύρωσε με Σύνοδο, όμως γίνεται δεκτή ως επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας.

Γιατί η Διαμαρτυρόμενη αρνήθηκε επίμονα να διευρύνει τα όρια της ειδικής αποκάλυψης με την παραδοχή της προφορικής παράδοσης ως δεύτερης πηγής; Το ζήτημα αυτό δεν προέκυψε για πρώτη φορά. Το ίδιο ακριβώς είχε ν’ αντιμετωπίσει και η προ Χριστού Ιουδαϊκή Εκκλησία. Η επίδραση που άσκησε η παράδοση εκείνη στην Εκκλησία, απέδειξε ότι κάθε φορά που μια Εκκλησία παραχωρεί στην προφορική παράδοση μια θέση ισότιμη με το γραπτό Λόγο, η προφορική παράδοση δεν αρκείται στην ισοτιμία, αλλά διεκδικεί επίμονα και στο τέλος κατακτά μια θέση απόλυτης υπεροχής πάνω στο γραπτό Λόγο. Από αγάπη και σεβασμό προς το Νόμο, που είχε δώσει ο Θεός μέσω του Μωυσή, άρχισαν να καλλιεργούνται παραδόσεις στα σπλάχνα της Ιουδαϊκής Εκκλησίας. Σκοπός τους μοναδικός, στη αρχή τουλάχιστον, ήταν να κατοχυρώσουν το Νόμο του Θεού στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Από φόβο μήπως μια ορισμένη διάταξη του Νόμου δεν έγινε αρκετά αντιληπτή, μορφώθηκαν σιγά-σιγά διάφορες παραδόσεις, που επεξηγούσαν και διασαφήνιζαν το περιεχόμενο της διάταξης αυτής. Αργότερα ο ίδιος φόβος προέκυψε μήπως τυχόν αυτή ή εκείνη η παράδοση δεν ήταν αρκετά σαφής. Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη να δημιουργηθούν άλλες παραδόσεις για να ερμηνεύσουν τις πρώτες κ.ο.κ. Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε ένας ολόκληρος όγκος προφορικών παραδόσεων παράλληλα προς το Μωσαϊκό νόμο. Οι ραβίνοι, για να δώσουν κύρος και αυθεντία στις παραδόσεις ίση με το γραπτό νόμο, διατύπωσαν τη θεωρία ότι κι αυτές δόθηκαν στο Μωυσή από το Θεό στο Σινά, χωρίς βέβαια καμία απολύτως ιστορική βάση. Το σύνολο των προφορικών αυτών νόμων, που είχαν συγκεντρωθεί μέχρι το 2ο μ.Χ. αιώνα, απετέλεσε τη Μισνά. Οι προφορικοί αυτοί νόμοι, μαζί με τα σχόλια των ραβίνων πάνω σ’ αυτούς τους νόμους, απετέλεσαν το Ταλμούδ. Κι αυτό με τη σειρά του αξίωσε κύρος και ισχύ νόμου.

Οι Γραμματείς, οι άνθρωποι δηλαδή που αποστολή τους ήταν η ερμηνεία και η διδασκαλία του νόμου του Θεού, υποστήριζαν ότι οι παραδόσεις αυτές ήταν ο φράχτης, που σκοπό είχε να προστατέψει και να διαφυλάξει την ακεραιότητα του νόμου. Ένας φράχτης όμως που σιγά-σιγά έπνιξε το νόμο. Με το πέρασμα του χρόνου πλήθαιναν οι παραδόσεις. Στην αρχή ήταν ερμηνευτικές, έπειτα έγιναν συμπληρωματικές και στο τέλος κατάντησαν καταστροφικές. Το ογκώδες αυτό σώμα των παραδόσεων, που σχηματίστηκε παράλληλα με το γραπτό νόμο του Θεού, έφτασε να βρίσκεται, σε πλείστα σημεία, σε ανοικτή αντίθεση με το νόμο. Στη συνείδηση του λαού αυτό, το δεύτερο σώμα, ήταν στο οποίο δόθηκε η θέση της τιμής. Έτσι σιγά-σιγά η δεύτερη αυτή «πηγή αποκάλυψης» αναγνωρίστηκε όχι απλά ως ισότιμη με την πρώτη, που και αυτό θα ήταν ασέβεια, αλλά ως υπερέχουσα. Οι ραβίνοι της εποχής του Χριστού, μιλώντας για τις δύο αυτές πηγές αποκάλυψης, έλεγαν ότι, αν ο γραπτός νόμος του Μωυσή ήταν νερό, οι παραδόσεις των Πατέρων ήταν κρασί. Μ’ αυτό το χαρακτηριστικό συμβολισμό έδιναν την πρώτη θέση στις παραδόσεις. Δεν χρειάζεται παρά μόνο λίγες απ’ αυτές να δει κανένας και, από το περιεχόμενό τους, θα διαπιστώσει ότι το κρασί αυτό στάθηκε πολύ δυνατό για τη νηφαλιότητά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ολέθριας απομάκρυνσης των παραδόσεων από το πνεύμα του νόμου του Θεού είναι οι παραδόσεις που αναφέρονταν στην τήρηση του Σαββάτου. Σύμφωνα με μια απ’ αυτές τις παραδόσεις αν κάποιου το σπίτι έπιανε φωτιά την ημέρα του Σαββάτου, δεν του επιτρεπόταν να μεταφέρει τα ενδύματά του σε ασφαλές μέρος. Του επιτρεπόταν όμως να ντυθεί, να τρέξει σ’ ένα ασφαλές μέρος, να γδυθεί και να επιστρέψει για να ξαναντυθεί κ.ο.κ. Σύμφωνα με άλλη παράδοση δεν επιτρεπόταν σε κανένα την ημέρα του Σαββάτου να περπατήσει πέρα από ορισμένη απόσταση, την «οδό Σαββάτου» των Ευαγγελίων. Μπορούσε όμως κανένας να καταστρατηγήσει αυτή τη διάταξη, αν την προηγούμενη μέρα είχε προνοήσει να τοποθετήσει λίγη τροφή στο τέρμα ακριβώς της επιτρεπόμενης απόστασης. Οπότε, όταν έφτανε σ’ εκείνο το σημείο, καθόταν εκεί και τρώγοντας βρισκόταν εικονικά στο σπίτι του, από το οποίο, σαν αφετηρία, μπορούσε να ξεκινήσει και πάλι για την «οδό του Σαββάτου» κ.ο.κ. Πολύ λιγότερο εύθυμο χαρακτήρα είχε μια άλλη παράδοση που την καυτηρίασε πολύ αυστηρά ο Κύριός μας. Η εντολή του Κυρίου επέβαλε στο παιδί να τιμά τους γονείς του και να τους φροντίζει. Μπήκε όμως η ανθρώπινη παράδοση, ανώτερη από το νόμο του Θεού, και όρισε ότι μπορούσε να απαλλαγεί από την υποχρέωση αυτή προς τους γέροντες γονείς του, αν εκείνο που τους αναλογούσε από την περιουσία του, το αφιέρωνε ως δώρο στο Ναό. Έλεγε στους γονείς του: «Κορβάν» δηλ. «Δώρο στο Θεό το πρόσφερα εκείνο που αναλογούσε να σας δώσω». Και επειδή ο σκοπός του ανθρώπου αυτού δεν ήταν βέβαια να προσφέρει δώρα στο Θεό αλλά, καταστρατηγώντας το νόμο, ν’ απαλλαγεί από το βάρος των γονιών του, άλλη διάταξη της παράδοσης αυτής επέτρεπε, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ανάληψη των χρημάτων που είχαν προσφερθεί στο Ναό. Επομένως , δεν είναι καθόλου παράξενο γιατί ο Κύριος καυτηρίασε με πολύ βαριές φράσεις αυτό το σύστημα των ανθρώπινων παραδόσεων που εκτόπισαν και εξουθένωσαν το νόμο του Θεού: «ακυρώσατε με την παράδοσή σας την εντολή του Θεού. Υποκριτές, καλά είπε για σας προφητικά ο Ησαΐας τούτα τα λόγια Αυτός ο λαός με προσεγγίζει με τα λόγια, και με τα χείλη με τιμά, η καρδιά τους όμως βρίσκεται πολύ μακριά μου. Δεν ωφελεί που με λατρεύουν, αφού διδάσκουν εντολές που επινόησαν οι άνθρωποι» Ματθαίος 15:6-9.

[συνέχεια]     [αρχική]     [1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14]