[β] Άλλοι πάλι γονείς ενώ φαίνεται ότι δέχονται το υιοθετημένο παιδί σαν δικό τους, συμπεριφέρονται απέναντί του σαν να μην είναι στην πραγματικότητα δικό τους. Αυτά φαίνεται άλλοτε από μια τάση υπερπροστασίας και άλλοτε από υπερβολική ανοχή απέναντι σε απαράδεκτη συμπεριφορά ή ενέργειες του παιδιού. Μ’ αυτό τον τρόπο ίσως πιστεύουν ότι το υιοθετημένο  παιδί τους θα τους αγαπήσει πιο πολύ, θα δεθεί μαζί τους πιο στενά και δεν θα υπάρξει αργότερα κίνδυνος να τους απορρίψει ή να θελήσει να τους εγκαταλείψει.

Μια τέτοια γραμμή όμως εξηγεί αναπόφευκτα στη δημιουργία σοβαρών προβλημάτων ανάμεσα στους γονείς και στο θετό παιδί τους αργότερα.

Αν πρόκειται για υπερπροστασία, το παιδί ή τη δέχεται, με αποτέλεσμα να γίνε δειλό και να υποφέρει από συναισθήματα μειονεκτικότητας αργότερα ή επαναστατεί, μόλις κάπως μεγαλώσει, προκαλώντας αρκετή πικρία τους γονείς του και αναστάτωση στη ζωή του.

Αν πρόκειται για υπερβολική ανοχή, το παιδί δεν μαθαίνει ποτέ να αυτοπειθαρχείται, με αποτέλεσμα να γίνει ένα ατίθασο και απροσάρμοστο άτομο, απαιτώντας να εκπληρώνονται πάντοτε οι επιθυμίες και απαιτήσεις του.

Τέλος, το παιδί, μπορεί να εκμεταλλευθεί την προσπάθεια ή το φόβο των γονιών του να μην χάσουν την αγάπη του και να τους αναγκάζει να γίνεται πάντοτε το δικό του.

Μια τέτοια γραμμή όμως δημιουργεί αργά ή γρήγορα προστριβές και συγκρούσεις ανάμεσα στους γονείς με το παιδί, επειδή εκείνο τραβάει συνήθως το σχοινί. Όταν η κατάσταση χειροτερέψει πολύ, οι γονείς προσπαθούν να ελέγξουν τα πράγματα αλλά συνήθως πολύ αργά, επειδή έχουν περάσει ήδη αρκετά χρόνια.

Το παιδί έχει εν τω μεταξύ μονιμοποιήσει ένα ορισμένο τρόπο συμπεριφοράς και αντίδρασης απέναντι στους γονείς του, που δεν είναι καθόλου εύκολο να αλλαχθεί. Τη στιγμή που για χρόνια ολόκληρα περνούσε σχεδόν πάντοτε το δικό του ή με το πείσμα πετύχαινε το στόχο του, δεν μπορεί μετά να αντιληφθεί γιατί η κατάσταση να είναι διαφορετική. Θεωρεί ότι δεν φταίει το ίδιο αλλά οι γονείς του και γι’ αυτό επιμένει πιο πολύ.

Οι γονείς του από την άλλη πλευρά όταν αντιμετωπίζουν αυτή την επιμονή του παιδιού ή όταν γίνονται ανοιχτές συγκρούσεις μ’ αυτό, δεν προσπαθούν να εντοπίσουν τα δικά τους λάθη, αλλά σαν εύκολη λύση ρίχνουν την ευθύνη σε κληρονομική επιβάρυνση του θετού παιδιού τους.

Αυτό όμως, χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται, τους κάνει αρνητικούς απέναντι στο παιδί τους. Έτσι γίνονται λιγότερο ανεκτικοί ή και επιθετικοί απέναντί του, κάτι που επιδεινώνει τις σχέσεις τους και μειώνει τις πιθανότητες να βρεθεί κάποια λύση στο πρόβλημά τους.

Μια τέτοια τακτική ψυχραίνει τις καρδιές τους με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν οι γονείς το παιδί τους σαν ένα άτομο που τους δημιουργεί καθημερινά προβλήματα και το παιδί τους γονείς του σαν ανθρώπους που δεν τα αγαπούν και δεν δείχνουν κατανόηση απέναντί του.

Αν αυτό συνεχιστεί για πολύ, μπορεί να οδηγήσει σε τέλεια ρήξη των σχέσεών τους, κάτι που είναι πολύ κακό και για τους γονείς αλλά ιδιαίτερα για το παιδί.

Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το λάθος των γονέων να μην αντιμετωπίσουν το υιοθετημένο παιδί τους σαν δικό τους, μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες, που φτάνουν μέχρι και την απόρριψη του παιδιού.

Αν λοιπόν αποφασίσουμε να υιοθετήσουμε κάποιο παιδί από αγάπη σ’ αυτό, θα πρέπει όχι μόνο να το δεχτούμε σαν δικό μας, αλλά και να το αντιμετωπίζουμε σαν να το έχουμε γεννήσει εμείς.

Η αγάπη πρέπει να είναι το κίνητρό μας στις σχέσεις μας μ’ αυτό σ’ όλη τη ζωή. Άσχετα αν αυτό βγει καλόβουλο ή ζόρικο, υπάκουο ή ανυπάκουο, χαριτωμένο ή γκρινιάρικο, εύστροφο ή βραδύστροφο, ποτέ δεν πρέπει να επιτρέψουμε να επικρατήσουν άλλες σκέψεις στο μυαλό μας ή διαφορετικά συναισθήματα στην καρδιά μας.

Αυτό είναι το παιδί μας που το αγαπάμε και θα συνεχίσουμε να το αγαπούμε, άσχετα με τα προβλήματα που τυχόν μας δημιουργεί και άσχετα με τις πίκρες που  μας ποτίζει κάθε λίγο. Δεν πρέπει ποτέ να αφήσουμε να επικρατήσουν μέσα μας σκέψεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή στην πραγματικότητα δεν είναι δικό μας παιδί. Αυτό γιατί, όπως τονίστηκε και πριν, κανένας δεν ξέρει ότι δεν θα συνέβαιναν τα ίδια ή και χειρότερα και στην περίπτωση που το είχαμε γεννήσει οι ίδιοι.

Αν αντίθετα, αφήσουμε να επικρατήσουν μέσα μας τέτοιες σκέψεις, τότε οι σχέσεις μας με το παιδί μας θα αρχίσουν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Από τη στιγμή που μια γυναίκα ή ένα ζευγάρι αποφασίσουν να δώσουν το παιδί τους για υιοθεσία, θα πρέπει να το εμπιστευθούν στους θετούς γονείς. Δεν ανήκει πια σ’ αυτούς αλλά στο νέο ζευγάρι. Γι’ αυτό και δεν είναι λογικό να αρχίσουν αργότερα μια προσπάθεια για να εντοπίσουν που βρίσκεται το παιδί, πως είναι ή τι κάνει στο περιβάλλον όπου ζει. Κάτι τέτοιο, μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει στο παιδί και τίποτε άλλο.

Αν είναι σε γνωστή τους οικογένεια που ζει κάπου κοντά, θα πρέπει να αφήσουν να το αναθρέψουν όπως εκείνοι νομίζουν σωστά, χωρίς οι  ίδιοι να παρεμβαίνουν ή να θέλουν να καθοδηγούν.

Από την πλευρά των θετών γονιών, θα πρέπει να γίνει σαφές στο παιδί ότι είναι ελεύθερο να γνωρίσει αν θέλει ή να επικοινωνεί με τους φυσικούς γονείς ή τα αδέλφια του όποτε θέλει. Ο σκοπός τους δεν ήταν να το απομονώσουν από τους φυσικούς γονείς ή τα αδέλφια του αλλά να κάνουν τη ζωή του καλύτερη.

Μια τέτοια ανοιχτή στάση, δένει περισσότερο το παιδί με τους θετούς γονείς του, επειδή αυξάνει την εκτίμησή του γι’ αυτούς. Αυτό ισχύει σε κάθε σχέση. Όσο περισσότερο δίνουμε ελευθερία στον άλλο τόσο περισσότερο θέλει να μείνει κοντά μας, επειδή δεν βλέπει το λόγο να απομακρυνθεί. Αντίθετα, όσο περισσότερο προσπαθούμε να τον κρατήσουμε, τόσο περισσότερο αυξάνουν οι πιθανότητες να τον χάσουμε από την τάση του άλλου να απελευθερωθεί από μας.

Η αληθινή αγάπη θέλει να κάνει τον άλλο ευτυχισμένο, γι’ αυτό χαίρεται να υπηρετεί και όχι να υπηρετείται, θέλει να προσφέρει και όχι να παίρνει, βάζει σαν βασική επιδίωξη της ζωής του και όχι μόνο τη δική του. Αυτό πρέπει να γίνει σαφές στη σκέψη και των γονιών και του παιδιού.

Τέλος πρέπει να τονιστεί στο παιδί ότι κι όταν ακόμη επιβάλλεται σ’ αυτό πειθαρχία ή κάποια τιμωρία, αυτό γίνεται από αγάπη γι’ αυτό για να μάθει να αυτοπειθαρχείται και να μπορέσει έτσι να προχωρήσει καλύτερα στη ζωή.

Πάντως σαν γενικός κανόνας που πρέπει να μένει στη σκέψη όλων των ζευγαριών που έχουν υιοθετήσει κάποιο παιδί είναι ότι αυτό το παιδί το αγάπησαν, το αγαπούν και θα συνεχίσουν να το αγαπούν σ’ όλη τη ζωή τους, άσχετα με την καλή ή όχι τόσο καλή συμπεριφορά του.