[του Καβάκα Χαρίλαου]

[]   Η σκηνή ήταν λίγο παράξενη: ένα τυφλό αγοράκι που προσπαθούσε να πετάξει ένα χαρταετό με τη βοήθεια του πατέρα του. Κάποιος φίλος που παρακολουθούσε τόλμησε να ρωτήσει: "Μα γιατί το κάνετε όλο αυτό, αφού δεν μπορεί να δει το χαρταετό;" Η απάντηση του παιδιού ήταν μάλλον απλή. "Δεν τον βλέπω αλλά τον νιώθω να με τραβάει"...

Αυτή η φράση μπορεί να γίνει μια όμορφη απάντηση του Χριστιανού στην ειρωνική, κάποιες φορές, ερώτηση: "Γιατί προσεύχεσαι σ' ένα Θεό που δε βλέπεις καν;" Βέβαια γνωρίζω καλά ότι συνήθως όταν προσευχόμαστε περιμένουμε ο Θεός "ν' ανοίξει δρόμο", "να διώξει εμπόδια" κι ίσως όχι να μας "τραβήξει". Έτσι κι αλλιώς όμως το ερώτημα παραμένει το ίδιο: "Γιατί προσεύχομαι;"

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Κύριός μας δε θα μας οδηγούσε ποτέ σε μια ασήμαντη και άσκοπη ενέργεια. Είναι Εκείνος που δίνει νόημα σε καθετί στη ζωή μας. Αν είναι εντολή Του να προσευχόμαστε, τότε η προσευχή έχει ιδιαίτερη αξία και σημασία.

Μας οδηγεί μέσα από την προσευχή να τιμήσουμε τον Ίδιο, να Του αποδώσουμε τη δόξα που Του ανήκει, ν' αναζητήσουμε το Πρόσωπό Του, ν' ανακαλύψουμε το θέλημά Του και να στηριχθούμε στη δύναμή Του.

Η προσευχή βεβαιώνει τη μοναδικότητα του ανθρώπινου γένους, που φτιάχτηκε για να επικοινωνεί με το Θεό και αποτελεί μέσο για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Καθώς απομακρυνθήκαμε από το Δημιουργό μας και η ματαιότητα μπήκε στον κόσμο μας (Εκκλησιαστής 1:2): "ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης"), η προσευχή, η προσευχή με πίστη, η προσευχή σαν απάντηση της πρόσκλησης του Θεού, είναι ένα βήμα μακριά απ' αυτή τη ματαιότητα προς την ολοκλήρωση και αξία που χαρίζει ο Θεός.

Η προσευχή μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο Θεό. Ακόμη κι αν νιώθουμε ότι τίποτα δεν έχει επιτευχθεί, ο Θεός ενεργεί. Στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς Χριστός δε λέει στους μαθητές "αν προσεύχεστε" αλλά "όταν προσεύχεστε" (Ματθαίος 6:5-7,9), ενώ από την άλλη, όπως καταγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο 18' κεφάλαιο και στο 1 εδάφιο, αφηγείται ξεχωριστή παραβολή για να τονίσει στους μαθητές Του ότι "πρέπει να προσεύχονται και να μην αποκάμουν".

Ξέχωρα απ' όλα τούτα, η προσευχή στην Καινή Διαθήκη συνοδεύεται από ρήματα όπως "Αιτείτε... Ζητείτε... Κρούετε..." (Λουκάς 11:9) κι η ενεργητική απόδοση των ρημάτων αυτών υποδηλώνει την ανάγκη της συνεχούς παρουσίας της προσευχής στη ζωή του Χριστιανού.

Ο ΘΕΟΣ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ

Τίποτα δε δοξάζει το Θεό όπως η προσευχή. Δεν υπάρχει κανένας παρόμοιος τρόπος. Η προσευχή αρχίζει και τελειώνει αναγνωρίζοντας ότι είναι δική Του "η Βασιλεία και η Δύναμη και η Δόξα". Αναγνωρίζουμε σ' Εκείνον τα χαρακτηριστικά που με την απλή ανθρώπινη γλώσσα Τού αποδίδουμε όπως π.χ. Πάνσοφος, Παντογνώστης...

Αναγνωρίζουμε λοιπόν σ' Αυτόν την παντοδυναμία και την αγαθότητά Του, ζητώντας τη βοήθειά Του. Αναγνωρίζουμε την αγιότητά Του με το να εξομολογούμαστε σ' Αυτόν τις αμαρτίες μας, τη σοφία Του με το να ζητάμε την οδηγία Του, αλλά και το έλεος και την αγάπη Του με τη δοξολογία και τις ευχαριστίες μας μέσω της προσευχής. Η προσευχή παίζει ένα μοναδικό ρόλο στην προσπάθεια του πιστού ανθρώπου να τιμήσει το Θεό.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ

"Περισσότερα πράγματα έχουν επιτευχθεί με τις προσευχές παρά ίσως με τα όνειρα των ανθρώπων".

Η προσευχή μου γίνεται μια πράξη φροντίδας, ένα σημάδι αγάπης, όταν προσεύχομαι τακτικά για κάποιον άλλο. Με φέρνει πιο κοντά του, με κάνει σύντροφο και φίλο του. Μια ζωή γεμάτη εγωκεντρισμό και εγωισμό λίγα πράγματα γνωρίζει για την αγάπη. Μα με την προσευχή γκρεμίζονται στεγανά κι ανοίγονται ορίζοντες για κατανόηση, συμπαράσταση, έμπρακτη βοήθεια. Ο απ. Παύλος το γνωρίζει αυτό καλά, γι' αυτό δε θα πάψει ποτέ να ζητά τις προσευχές των πιστών κατά τη διάρκεια της διακονίας του. (Εφεσίους 6:19: "και υπέρ εμού (δέηση) δια να δοθεί εις εμέ λόγος να ανοίξω το στόμα μου μετά παρρησίας δια να κάμω γνωστό το μυστήριο του ευαγγελίου").

ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΠΟΛΛΑ

Καθώς προσεύχομαι, εγώ ο ίδιος αναγνωρίζω όλο και περισσότερο άτι ο Θεός είναι το "κέντρο του κόσμου" κι όχι ο εαυτούλης μου, και ότι Εκείνος νοιάζεται πραγματικά για μένα.

Αυτή η παραδοχή αλλάζει όλη τη συμπεριφορά μου κι αυτά που λέμε στάση ζωής. Στηρίζομαι τώρα περισσότερο στο Θεό, καθώς αντιλαμβάνομαι την αδυναμία μου, την ανικανότητά μου αλλά και τον κίνδυνο που μπορεί να επιφέρουν "η σοφία και η θέλησή μου." (Παροιμίες 3:5: "Έλπιζε επί Κύριον εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου")

Καθώς έχω κατά νου όλα αυτά, γίνομαι όλο και περισσότερο σύμμορφος της φύσης, του θελήματος και των δρόμων του Θεού. Πολλές φορές ίσως κάνω αγώνα για να προσευχηθώ ή να υποτάξω το θέλημά μου στο Θεό, να σταθώ πνευματικά. Ίσως ακόμη συνειδητά να νιώθω άτι δεν είμαι καλύτερα από πριν ή πιο κοντά στους στόχους μου ή στο Θεό. Μα αυτά δεν είναι αλήθεια. Οι υποσχέσεις που δίνονται μέσα στην Αγία Γραφή για την προσευχή δεν είναι γραμμένες για μια ειδική κατηγορία χριστιανών, αλλά για όλους εκείνους που εμπιστεύθηκαν το Θεό στη ζωή τους, ακολούθησαν το δρόμο Του και συνεχίζουν...

Η προσευχή αλλάζει πολλά πράγματα γύρω μας, όμως πρωταρχικά αλλάζει εμάς. Αν και δεν Τον βλέπουμε, είναι εκεί και μας "τραβάει" ν' ανέβουμε ψηλά...

Και κάτι ακόμα. Ο κόσμος συχνά λέει ότι οι απαντήσεις στις προσευχές είναι απλά συμπτώσεις. Ένα πράγμα έχω μόνο να πω: πως όταν προσεύχομαι, αυτές οι συμπτώσεις συμβαίνουν, ενώ όταν σταματώ να προσεύχομαι, σταματούν κι αυτές.

Μήπως είναι κι αυτό σύμπτωση;