Συνήθως όταν κοιτάμε τα γεγονότα αυτά έχουμε την τάση να τα βλέπουμε μόνο από την σκοπιά του δράματος τους Ιησού. Λυπόμαστε τον Ιησού, δείχνουμε συμπόνια και αγάπη, εμπνεόμαστε από την αυτοθυσία του και αγγιζόμαστε από την αγάπη του. Όλα αυτά είναι καλά και ωραία και μέσα στο πλαίσιο του ευαγγελίου. Εκείνο όμως που ξεχνάμε να κάνουμε είναι να δούμε την δική μας την θέση μέσα σε αυτά τα γεγονότα. Γιατί όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία αν δεν βρούμε που εμείς ήμασταν όταν όλα αυτά γίνονταν. Αν δεν βρούμε την θέση μας στα γεγονότα της μεγάλης Παρασκευής δεν πρόκειται να βρούμε την θέση μας ούτε στην ανάσταση της Κυριακής του Πάσχα.

Το μεγάλο ερώτημα είναι, "Ήμουν εκεί;". Είχα θέση στα γεγονότα και αν ποια ήταν αυτή. Θα δούμε ότι τα ευαγγέλια αυτή την ερώτηση θέτουν στον καθένα μας.

Θα παρακολουθήσουμε λοιπόν την δική, την σταύρωση και την ταφή του Ιησού.

[ ] Η δίκη

Οι πνευματικοί ηγέτες του λαού Ισραήλ είχαν πάρει την απόφαση τους. Ο Ιησούς ήταν επικίνδυνος για τα συμφέροντα τους και έπρεπε να πεθάνει. Όλο το βράδυ της μεγάλης Πέμπτης μέχρι τα ξημερώματα της Μεγάλης Παρασκευής ο Ιησούς δικαζόταν και ανακρίνονταν. Από τον Άννα στον Καϊάφα, στον Πιλάτο, τον Ηρώδη, και πάλι στον Πιλάτο. Η μόνη κατηγορία για την οποία μπορούσε να ενδιαφερθεί ο Πιλάτος ήταν της εξέγερσης και της ανατροπής του Ρωμαίου αυτοκράτορα κατηγορία που επέσυρε την ποινή του θανάτου. Με αυτή την κατηγορία έφεραν οι αρχιερείς τον Ιησού στον Πιλάτο. Ο Πιλάτος δεν βρήκε όμως τον Ιησού ένοχο, δεν μπορούσε όμως και να αγνοήσει την κατηγορία. Τελικά ο ίδιος, η κοσμική εξουσία, οι αρχιερείς η θρησκευτική εξουσία, και ο λαός αποφασίζουν να θανατωθεί.

Καθώς κοιτάμε την καταδίκη του Ιησού νοιώθουμε αποστροφή για όλους αυτούς τους ανθρώπους που καταδίκασαν τόσο άδικα τον Ιησού. Αν εμείς ήμασταν στην θέση τους δεν θα φωνάζαμε στον Πιλάτο "Σταύρωσε τον".

Το ευαγγέλιο όμως μας λέει ότι ήμασταν εκεί, και ότι και εμείς πήραμε την ίδια απόφαση. Αντί μάλιστα να ελευθερώσουμε έναν αθώο, τον Ιησού, ελευθερώσαμε έναν ένοχο, το Βαραββά, ελευθερώσαμε τον εαυτό μας.

Η δίκη του Ιησού έχει δυο όψεις. Η μια είναι η καταδίκη ενός αθώου και η άλλη η αθώωση πολλών ενόχων. Η δίκη δεν ήταν η δίκη ενός απλώς ενός ανθρώπου, αλλά ήταν η δική του καλού. Καταδίκασαν το καλό στον πρόσωπο του Ιησού, αρνήθηκαν την αποκάλυψη του Θεού, διέβαλαν τον λόγο του Θεού, τον έλεγχο του Θεού. Αθώωσαν τον εαυτό τους και καταδίκασαν τον Θεό.

Αυτό θα πει κάποιος έγινε τότε, δεν έχουμε καμία σχέση εμείς με όλα αυτά. Πως εμείς βρεθήκαμε εκεί πριν 2010 χρόνια, γιατί εμείς τον καταδικάσαμε; Κάθε φόρα αδελφοί που δεν επιλέγουμε τον θέλημα του θεού, που αντιδρούμε στην αποκάλυψη του Θεού, που διαβάλουμε τον Λόγο του Θεού, που δυσφημούμε αθώους, που απιστούμε στον θεό, που παρακούμε τον Θεό, κρίνουμε τον Ιησού και τον καταδικάζουμε σε θάνατο. Τον σταυρώνουμε. Και οι δικές μας αμαρτίες τον ανέβασαν στον σταυρό.

Στην Α' επιστολή του Πέτρου διαβάζουμε, "Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρη ημάς προς τον Θεόν" (Α' Πέτρου 3:18).

Και για εμάς ο λόγος του Θεού μας λέει,

"καθώς είναι γεγραμμένον Ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις, 11 δεν υπάρχει τις έχων σύνεσιν· δεν υπάρχει τις εκζητών τον Θεόν. 12 Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν· δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν, δεν υπάρχει ουδέ εις. 13 Τάφος ανεώγμένος είναι ο λάρυγξ αυτών, με τας γλώσσας αυτών ελάλουν δόλια· φαρμάκιον ασπίδων είναι υπό τα χείλη αυτών· 14 των οποίων το στόμα γέμει κατάρας και πικρίας· 15 οι πόδες αυτών είναι ταχείς εις το να χύσωσιν αίμα· 16 ερήμωσις και ταλαιπωρία εν ταις οδοίς αυτών, 17 Και οδόν ειρήνης δεν εγνώρισαν. 18 Δεν είναι φόβος Θεού έμπροσθεν των οφθαλμών αυτών", (Ρωμαίους 3:10-18).

Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να καταλάβουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί. Μάλιστα στις μέρες μας αυτό είναι ένα θέμα που δεν υπάρχει στην σκέψη των ανθρώπων. Απλώς δεν υπάρχει. Σιγά σιγά αυτό το πνεύμα κυριαρχεί και στις εκκλησίες. Μιλά για ευλογία, μίλα για αγάπη, για χάρη, μίλα για ευημερία αλλά μην μιλάς για αρνητικά πράγματα, όχι αρνητισμό στην ζωή μας, όχι αμαρτία και κρίση και καταδίκη. Όχι; Μα πως θα πάμε στην ανάσταση αν δεν περάσουμε από την δίκη και τον σταυρό; Πως μπορούμε να ζήσουμε την χάρη αν δεν δούμε τις αμαρτίες μας; Πως μπορούμε να μιλήσουμε για ευλογίες και ευημερία αν δεν βγάλουμε την αμαρτία μέσα από την ζωή μας, και πως θα την βγάλουμε αν δεν καταλάβουμε το μέγεθος της και την σημασία της.

Γι’ αυτό και αδελφοί ο Ιησούς ξεκίνησε την διακονία του με το να μιλάει για μετάνοια. Χρειάζεται να δούμε ξανά ποιοι είμαστε, να καταλάβουμε την αμαρτία που κυριαρχεί μέσα μας, να καταλάβουμε ότι η κρίση μας είναι λανθασμένη για τον εαυτό μας. Να συνειδητοποιήσουμε την αμαρτία μέσα στην ζωή μας για να μπορέσουμε μετά να ανεβούμε στον σταυρό μαζί με τον Ιησού.

Ήμουν και ήσουν εκεί στην δίκη. Σταυρώσαμε τον Χριστό. Και καθημερινά τον σταυρώνουμε. Αλλά ο Ιησούς μέσα από την σταύρωση του έρχεται να μας σώσει.

[ ] Η σταύρωση

Όλη η αφήγηση της δίκης και της σταύρωσης μας φανερώνει τη συμμετοχή μας στα γεγονότα και μας καλεί να πάρουμε θέση. Στην δική καταδικάζουμε τον Ιησούς ή τον Βαραββά; Στην σταύρωση είμαστε ο ληστής που μετανόησε ή ο ληστής που χλεύαζε τον Ιησού;

Τα λόγια του ληστή που μετανόησε είναι αποκαλυπτικά καθώς στράφηκε στον άλλον ληστή και του είπε, "Ούτε τον Θεό φοβάσαι εσύ; Δεν είσαι όπως και εκείνος καταδικασμένος; Εμείς βέβαια δικαία, γιατί τιμωρούμαστε γι’ αυτά που κάναμε, αυτός όμως δεν έκανε κανένα κακό". Και στον Ιησού είπε, "θυμήσουμε κύριε όταν έρθεις στην βασιλεία σου". Ο Ιησούς του απάντησε, "Σε βεβαιώνω ότι σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο".

Ο σταυρός είναι ο τόπος που θανατώνεται η αμαρτία και ελευθερώνεται ο άνθρωπος. Γι’ αυτό και ο απ. Παύλος λέει για τον σταυρό, "Διότι ο λόγος του σταυρού εις μεν τους απολλυμένους είναι μωρία, εις ημάς δε τους σωζομένους είναι δύναμις Θεού" (Α' Κορινθίους 1:18).

[ ] Όταν κοιτάμε στον πίνακα του Rembrandt που ονομάζεται "The Three Crosses" η προσοχή μας πέφτει πρώτα στο κέντρο πάνω στο σταυρό στον οποίο ο Ιησούς πέθανε. Μετά καθώς κοιτάμε στο πλήθος το οποίο είναι μαζεμένο κάτω από τον σταυρό εντυπωσιαζόμαστε από τις διάφορες εκφράσεις και πράξεις των ανθρώπων που εμπλέκονται στον θάνατο του. Στην συνέχεια το μάτι μας θα πέσει στην άκρη του πίνακα όπου υπάρχει μια άλλη φιγούρα, σχεδόν κρυμμένη στο σκοτάδι. Είναι ο ίδιος ο Rembrandt ο οποίος με αυτό τον τρόπο αναγνώρισε ότι ήταν και οι δικές του αμαρτίες ανέβασαν τον Ιησού στο σταυρό.

Αν μέσα στην διήγηση του ευαγγελίου για τα πάθη του χριστού δεν δούμε την δική μας την συμμετοχή η σταύρωση του Ιησού θα είναι μια απλώς ωραία ιστορία. Αν δούμε τον εαυτό μας στην δίκη, στην σταύρωση και στην ταφή τότε μπορούμε μαζί του προχωρήσουμε στη μετάνοια, την πίστη στο έργο του σταυρού, και στην αφιέρωση μας στην νέα ζωή.