[της Marion Baldwin, ιεραποστόλου]

[] Μεγαλώνοντας στον Καναδά, τα Χριστούγεννα για μένα ήταν η μεγάλη γιορτή του χρόνου. Γεννήθηκα τον Δεκέμβριο του 1938 και τώρα καταλαβαίνετε ότι γιορτάσαμε αυτά τα πρώτα μου Χριστούγεννα στα χρόνια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου όπου η ζωή για όλους σε όλο τον κόσμο ήταν δύσκολη. Επομένως, εάν κάποιος σου έδινε ένα δώρο τότε, ήταν πραγματικά μία θυσία.

Ο πατέρας μου ήταν ποιμένας και ο μισθός του ήταν πολύ χαμηλός. Όμως εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα, η μητέρα μου δούλευε με μυστικότητα πίσω από κλειστές πόρτες. Ίσως έραβε ρούχα για τις κούκλες που αγόραζαν με το μπαμπά μου για μένα και την αδελφή μου με τις οικονομίες τους. Μέρες πριν τα Χριστούγεννα, μας πήγαιναν στα καταστήματα όπου εμείς τα 3 παιδιά, αγοράζαμε δώρα ο ένας για τον άλλο ενώ ο καθένας μας τριγύριζε ψάχνοντας μέσα στο ίδιο κατάστημα. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερνε, αλλά κάθε φορά, η μητέρα μου έπειθε την αδελφή μου κι εμένα να αγοράσουμε το ίδιο πράγμα η μία για την άλλη. Δε θυμάμαι τι παίρναμε για τον αδελφό μου. Μετά, πάλι με πλήρη μυστικότητα, τυλίγαμε τα δωράκια μας πίσω από κλειστές πόρτες όπου το μόνο που ακουγόταν  ήταν ο θόρυβος από το χαρτί περιτυλίγματος.

Αααα! Οι ημέρες αυτές ήταν συναρπαστικές. Τα ξημερώματα των Χριστουγέννων ξυπνούσαμε και πιάναμε τις κάλτσες που κρέμονταν στο κάτω μέρος των κρεβατιών μας. Όλα τα παιδιά πίστευαν ότι ο Άγιος Βασίλης τις γέμιζε και αυτές οι κάλτσες έδιναν τουλάχιστον μία ώρα παραπάνω ύπνου στους γονείς μας. Οι κάλτσες πάντοτε έκρυβαν ένα πορτοκάλι κάτι που ήταν ένα ακριβό   και σπουδαίο κέρασμα εκείνη την εποχή στον Καναδά. Άλλα μικρά παιχνιδάκια και καρύδια, ήταν κάποια από τα πράγματα που γέμιζαν τις κάλτσες εκείνες.

Έπειτα τρώγαμε το πρωινό μας, διαβάζαμε την ιστορία των Χριστουγέννων οικογενειακώς και ευχαριστούσαμε τον Κύριο για το δώρο Του, τον Ιησού Χριστό ενώ μετά… η πόρτα του σαλονιού άνοιγε και βλέπαμε το φωτισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο που οι γονείς μας είχαν στολίσει το προηγούμενο βράδυ. Ήταν όλα τόσο ωραία!

Η αδελφή μου κι εγώ, τρέχαμε να αγκαλιάσουμε τις κούκλες που καθόταν στα πόδια του δέντρου, με τα χέρια τους απλωμένα, περιμένοντας την αγκαλιά μας. Ναι ήταν μια πολύ όμορφη εποχή. Μια εποχή την οποία ονειρευόμαστε όλο το χρόνο και περιμέναμε με μεγάλη προσμονή.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια όμως, άρχισα να ανακαλύπτω ότι τα Χριστούγεννα ήταν μια εποχή θυσίας. Άρχισα να καταλαβαίνω τι θυσίες έκανε η μητέρα μου για να περάσουμε καλά εμείς τα 3 παιδιά της, ιδιαίτερα μετά το θάνατο του πατέρα μου που σκοτώθηκε στον πόλεμο όταν ήμουν μόνο 5 ετών.

Κατάλαβα αργότερα ότι μας εκπαίδευε στη θυσία του να δίνεις δώρα, όταν αγοράζαμε κάτι ο ένας για τον άλλο. Με τον καιρό αντιλήφθηκα ότι το μεγαλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο ήταν το δώρο ενός σωτήρα και με ευγνωμοσύνη δέχθηκα το δώρο αυτό. Με τον καιρό επίσης αντιλήφθηκα ότι τα Χριστούγεννα ήταν το πρώτο βήμα προς το σταυρό.

Σήμερα έλεγα να εξετάσουμε ένα μέσο που ο Θεός χρησιμοποίησε για να μας δώσει το μεγαλύτερο δώρο των αιώνων για να δούμε πώς τα Χριστούγεννα μας οδηγούν στη θυσία - στο δρόμο του σταυρού όπου η κάθε μία από εμάς πρέπει να περπατά.

Βεβαίως μιλώ για τη Μαρία, τη μητέρα του Ιησού η οποία είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε... Πρέπει με τη χάρη του Θεού να τη μιμηθούμε. Κι εδώ θέλω να καταλάβετε ότι μαθαίνω κι εγώ από το παράδειγμα της Μαρίας. Δεν πιστεύω με κανένα τρόπο ότι έχω φτάσει και τώρα σας λέω πώς να φτάσετε κι εσείς στην πνευματικότητά της. Μακάρι να είχα φτάσει, αλλά είμαι ακόμα στο δρόμο μαζί σας.

Ενώ κοίταζα την ιστορία της Μαρίας, παρατήρησα ορισμένα πράγματα που θυσίασε η ίδια προκειμένου να είναι μητέρα του Ιησού. Θέλω να μιλήσουμε για μερικά από αυτά.

Το πρώτο πράγμα που φαντάζομαι ότι θυσίασε η Μαρία ήταν ο γάμος της. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά νομίζω ότι κάθε κοριτσάκι ονειρεύεται την ημέρα που θα είναι νύφη. Λαχταρά την ημέρα που όλα τα μάτια θα είναι στραμμένα επάνω της ενώ θα προχωράει στο διάδρομο της εκκλησίας, ντυμένη στα άσπρα, ένα όραμα ομορφιάς, που κυριολεκτικά κάνει το γαμπρό να μένει με κομμένη την ανάσα.

Καλά, οι γάμοι στο Ισραήλ δεν ήταν ακριβώς έτσι τότε. Η δική τους συνήθεια διέφερε. Από τα όσα έχω διαβάσει, εκείνη την εποχή το ζευγάρι αρραβωνιαζόταν παρουσία πολλών ανθρώπων και μετά ο καθένας επέστρεφε στο σπίτι του πατέρα του. Ο γαμπρός άρχιζε να κτίζει ένα σπίτι για τη νύφη του ενώ η κοπέλα άρχισε να ράβει το νυφικό της. Όταν το σπίτι ήταν έτοιμο, ο γαμπρός ξεκινούσε με τους φίλους του να πάει να πάρει τη νύφη του. Αναμενόταν να είναι έτοιμη η νύφη ώστε όταν ακουγόταν η φωνή "Ιδού ο νυμφίος έρχεται" είχε καιρό να βάλει το νυφικό της, να φτιάξει τα μαλλιά της και να τον συναντήσει, έτοιμη να πάει μαζί του στο σπίτι που είχε προετοιμάσει γι' αυτήν.

Στην περίπτωση της Μαρίας όμως, προφανώς ο Ιωσήφ δεν είχε τελειώσει το σπίτι όταν η Μαρία έμεινε έγκυος γιατί στο ευαγγέλιο του Λουκά διαβάζουμε ότι πήγε να μείνει με την εξαδέλφη της για 3 μήνες. Μετά ο Θεός είπε στον Ιωσήφ σε ένα όνειρο, ότι το μωρό συλλήφθηκε από το Πνεύμα το Άγιο και ο Ιωσήφ σηκώθηκε από τον ύπνο του και πήρε τη Μαρία. Πού το πάρτι; Πού η μεγάλη γιορτή; Πού ο γάμος αλά...εβραϊκά; Η Μαρία έχασε το γάμο της. Θυσίασε τα όνειρά της. Νομίζεις ότι ήταν εύκολο γι' αυτήν; Εάν ήταν εύκολο να δώσουμε όλα τα όνειρα μας στον Κύριο, γιατί εγώ το βρήκα τόσο δύσκολο; Όταν ο Θεός με κάλεσε στο έργο Του, του είπα "όχι". Ήμουν σίγουρη ότι δε θα εκπλήρωνε ο Θεός τα δικά μου όνειρα. Πάλευα για χρόνια με τον Κύριο γι’ αυτά τα όνειρα. Η Μαρία όμως, και θυσιάζει τα όνειρα για το γάμο της και μαζί με τα όνειρα της βάζει όλο τον εαυτό της στο θυσιαστήριο γιατί στο Δευτερονόμιο 22:20,21 διαβάζουμε ότι εάν μια κοπέλα δεν ήταν παρθένα όταν παντρεύτηκε, έπρεπε να τη λιθοβολήσουν! Η Μαρία ήξερε πάρα πολύ καλά τι εννοούσε ο Θεός όταν είπε "να δώσετε τα σώματά σας θυσία ζωντανή" - Ρωμαίους 12:1-2. Η Μαρία έδωσε το σώμα της στο Θεό σαν ζωντανή θυσία σίγουρα!

Η Μαρία ήξερε τις Γραφές αρκετά καλά για να γνωρίζει τις συνέπειες της θετικής ανταπόκρισής της στον Κύριο. Το ξέρουμε αυτό από τον ύμνο της  (The Magnificat) που συνταιριάζει 12 φράσεις από την Παλαιά Διαθήκη. Είναι φράσεις από τη Γένεση, το Σαμουήλ, τον Έσδρα, το βιβλίο του Ιώβ, τον Ησαΐα, τον Μιχαία, τον Αββακούμ και τους Ψαλμούς. Η Μαρία γνώριζε τη Βίβλο της, την Π.Δ., και συνεπώς τους νόμους του Ισραήλ. Έτσι ξέρουμε ότι όταν ο άγγελος Γαβριήλ ήρθε να της μιλήσει και να ζητήσει να δώσει τη ζωή της στον Κύριο, και η Μαρία είπε το «ναι», ήξερε τι έκανε. Ευτυχώς ο Θεός μίλησε με τον Ιωσήφ και η Μαρία γλίτωσε το θάνατο.

Για τους επόμενους 6 μήνες, τους πρώτους μήνες του γάμου της, δεν ξέρουμε που έμειναν η Μαρία και ο Ιωσήφ αλλά πιστεύω ότι στην ώρα της γέννας ήταν φυσικό να περιμένει να τη στηρίξουν οι γυναίκες της οικογένειάς της και ίσως μαζί τους μια καλή μαία να τη βοηθήσει. Ξαφνικά όμως, οι αρχές λένε ότι πρέπει να γίνει η απογραφή κι έτσι η Μαρία ξεκινά ένα βασανιστικά κουραστικό ταξίδι. Έτσι, χάνει τις συνηθισμένες ανέσεις της ζωής και μαζί, την παρηγοριά των στενών συγγενών, στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής της και ολόκληρης της ιστορίας! Η Μαρία έπρεπε να στερηθεί και την συναισθηματική υποστήριξη των δικών της, την καθαριότητα, τη σωστή βοήθεια και άνεση, επειδή ο Θεός διάλεξε να έρθει ο Γιος Του αυτή τη στιγμή στον κόσμο μας.

Wow! Νομίζω ότι όλοι αγαπάμε τις ανέσεις μας και στη συγκινητική στιγμή του τοκετού θέλουμε τους αγαπητούς μας να είναι κοντά μας, σίγουρα! Οπωσδήποτε, θέλουμε κοντά μας κάποια γυναίκα. Όμως να, εδώ έχουμε τη Μαρία που γεννά μόνο με τον άνδρα της (με τον οποίο, μη ξεχνάτε, ακόμη δεν είχε περάσει την πρώτη νύχτα του γάμου), μέσα σε ένα στάβλο, ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Αυτή! Αυτή που είπε ότι όλες οι γενιές θα έλεγαν ότι ο Θεός την είχε ευλογήσει ιδιαίτερα. Εάν αυτή είναι η ευλογία του Θεού τότε θα λέγαμε "να μου λείπει καλύτερα"!

Να! Η Μαρία, μια γυναίκα που φαίνεται ότι έχει βάλει όλα τα όνειρά της στο θυσιαστήριο γιατί δεν ακούμε παράπονα - ούτε επειδή δεν είχε την παραδοσιακή τελετή γάμου ούτε επειδή δε γέννησε μέσα στη ζεστασιά της οικογένειάς της. Πού να καταλάβαινε η καημένη ότι είναι ωραίο αν γεννηθεί ένα αρνάκι στο στάβλο και όχι έξω στους λόφους, πού να ήξερε τι την περίμενε. Αχ τι θυσία θέλει να φέρεις τον Ιησού στον κόσμο. Χριστούγεννα! Το πρώτο βήμα...

Συνεχίζει η ιστορία μας. Μόλις θα λέγαμε έχουν εγκατασταθεί και ο Ιωσήφ ξυπνάει στη Μαρία τη νύχτα και φεύγουν για ένα μακρινό ταξίδι στην Αίγυπτο.

Πάλι η Μαρία χάνει. Τι έχασε αυτή τη φορά; Έχασε τις προετοιμασίες για το ταξίδι. Έχετε δει ένα ζευγάρι με το πρώτο τους μωρό να φεύγουν για ένα ταξίδι; Θα έλεγε κανείς ότι μετακομίζουν! Έχουν τόσα πράγματα - πάνες, καθαρό νερό, χαμομήλι, καθαρά ρούχα, πολλά καθαρά ρούχα, κουβέρτες, μια κούνια για το μωρό, ένα κάθισμα για το μωρό, και η λίστα συνεχίζει…

Όταν είναι να πάω ταξίδι, το πρώτο πράγμα που θα φροντίσω να έχω, είναι κάτι να διαβάσω. Θα προτιμούσα να ξεχάσω την οδοντόβουρτσα μου παρά ένα βιβλίο!

Και η Μαρία; "Σήκω, σήκω" λέει ο Ιωσήφ. "Γιατί;" ρωτά η Μαρία μισοκοιμισμένη. "Φεύγουμε". "Μα... μα...". "Γρήγορα, γρήγορα, πιάσε το μωρό κι ας φύγουμε". Τι; Ένα μακρινό ταξίδι χωρίς προετοιμασίες; Καημένη Μαρία! Δεν θα το απεχθανόσουν; Θα έλεγες κάτι εσύ; Πώς τα κατάφερε; Ελπίζω ότι ο Θεός τους έδωσε ταχύτητα ανέμου...

Να η Μαρία - η Μαρία που θυσιάζει την άνεσή της, το σπιτάκι της, την πατρίδα της, για τον Ιησού. Μια αγγλική έκφραση για να δείξει ότι κάτι είναι αναμενόμενο, λέει ότι είναι "το όνομα του παιχνιδιού". Εδώ για τη ζωή της Μαρίας θα λέγαμε ότι "θυσία είναι το όνομα του παιχνιδιού". Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον πιστό.

Α! και κάτι ενδιαφέρον! Θυμάστε σε ποιον μίλησε ο άγγελος Γαβριήλ στην αρχή της ιστορίας μας; Στη Μαρία έτσι; Τώρα όμως η Μαρία είναι παντρεμένη με τον Ιωσήφ. Σε ποιον απευθύνεται ο άγγελος; (Ματθαίος 2:13). Στον Ιωσήφ! Προσέξτε! Ο Θεός εξακολουθεί να τηρεί τις αρχές Του. Ο άνδρας παραμένει η κεφαλή της γυναίκας και της οικογένειας!!! Αυτό για τις σύγχρονες οικογένειες...!

Ενώ μελετούσα για τη Μαρία, άρχισα να αισθάνομαι ότι ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος που δε μιλούσε πολύ. Τουλάχιστον όχι όσο μιλάω εγώ! Φαίνεται να ήταν γυναίκα που τα παρατηρούσε όλα και τα συλλογιζόταν. Μάλλον της άρεσε η μελέτη. Νομίζω ότι δεν ήταν γυναίκα που έδειχνε πώς αισθανόταν - εκτός από τις φορές που ανησυχούσε τρομερά - όπως όταν έχασαν τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ (Βάλε τον εαυτό σου στη θέση της. Χάνεις το παιδί σου στον όχλο και πρέπει να επιστρέψεις στην πόλη μη ξέροντας αν είναι στο δρόμο με όλους τους άλλους ή αν έχει μείνει πίσω). Νομίζω ότι όταν η Μαρία μιλούσε, είχε κάτι σπουδαίο να πει - όπως ο ύμνος της. Τέτοιοι άνθρωποι καταλαβαίνουν πολύ καλά τι γίνεται γύρω τους αν και μπορεί να μην το δείχνουν με τις εκφράσεις του προσώπου τους.

Έτσι, είμαι σίγουρη ότι η Μαρία γνώριζε ότι οι γειτόνισσές της ψιθύριζαν πίσω από την πλάτη της: "Να η Μαρία ξέρεις ότι ήταν έγκυος όταν παντρεύτηκε ε; Μάλλον αυτή και ο Ιωσήφ δεν μπορούσαν να περιμένουν ώσπου να κτίσουν το σπίτι τους. Και τώρα... κοίταξέ τους. Είναι τόσο φτωχοί που δε λέγεται…Ξέρεις κάτι όμως; Δεν το περίμενα αυτό από τη Μαρία. Τη γνωρίζω όλη μου τη ζωή. Όλο με το κεφάλι σκυμμένο στη Βίβλο. Χα, μάλλον δεν είναι και τόσο αγνή και καλή όσο θα ήθελε να πιστέψουμε..." κ.λπ.

Μπορείς να το φανταστείς; Η πιο αγνή κοπέλα του κόσμου, έπρεπε να πάρει το στίγμα μιας συνουσιαζόμενης εκτός γάμου. Σου έχει συμβεί ποτέ να λέει ο κόσμος ψέματα για σένα σαν να ήταν αλήθεια; Έχω καταλάβει ότι οποιοσδήποτε θέλει να υπηρετήσει τον Κύριο, θα σηκώσει αυτό το σταυρό. Τι θα έκανες αν ήσουν στη θέση της Μαρίας; Κάποτε, θα υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου, θα φώναζα, θα ήμουν θυμωμένη και επιθετική. Βέβαια τέτοια συμπεριφορά, δε θα βοηθούσε σε τίποτα. Όταν επιτέλους κατάλαβα ότι οι άνθρωποι (ναι ακόμη κι εμείς οι πιστοί) δεν πείθονται με τα λόγια μας επειδή είναι σίγουροι ότι ξέρουν τι γίνεται μέσα στις καρδιές άλλων, βρήκα μεγάλη παρηγοριά στην επιστολή προς Εβραίους 12:2-3 (Ας έχουμε τα...) και στην Α΄ Πέτρου 2:20-23. Όταν διάβασα αυτά τα εδάφια ξανά και ξανά, βρήκα όχι μόνο παρηγοριά αλλά και ΧΑΡΑ. Μέσα στην παιδεία του Θεού φαίνεται να είναι και η διαδικασία της ταπείνωσης ώστε να μπορέσει να μας χρησιμοποιήσει ο Θεός, γιατί λέει ότι αντιστέκεται στους περήφανους αλλά δίνει χάρη στους ταπεινούς. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις ταπεινωμένη ή μειωμένη, θυμήσου, δεν είσαι η πρώτη, αλλά μόνο μία σε μία μεγάλη παράταξη ανθρώπων που ο Θεός διάλεξε να Τον υπηρετήσουν δείχνοντας τον αληθινό Χριστό στον κόσμο. Εκείνον που ταπεινώθηκε πιο πολύ από οποιονδήποτε άνθρωπο.

Να η Μαρία – που έπρεπε να θυσιάσει τα όνειρα της, την άνεση της, τη φήμη της και…και τις προσδοκίες της.

Πες μου, ποιες είναι οι δικές σου προσδοκίες από τα παιδιά σου και κυρίως από το πρώτο σου παιδί; Θέλεις να πετύχει στη ζωή του αρκετά ώστε να μπορέσει να σε φροντίσει στα γεράματά σου…έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα, θα έκανες ότι μπορούσες και δεν μπορούσες να τον βοηθήσεις να πετύχει. Έτσι δεν είναι; Φροντίζεις να τρώει καλά, να διαβάζει καλά για το σχολείο και μπορεί ακόμη να βρεις και άλλη δουλειά ώστε να πληρώσεις για το φροντιστήριο του. Επιμένεις να διαβάζει ακόμη και την Κυριακή το πρωί εάν έχει πανελλήνιες. Και γιατί; Γιατί είναι πιο σπουδαία τα μαθήματά του από το να λατρεύει τον Κύριο την Κυριακή το πρωί; Για να πιάσει μια καλή δουλειά, να ζήσει καλά αυτός βέβαια και, κάποτε εάν χρειαστεί να φροντίσει για σένα. Βεβαίως θέλεις να μένει κοντά σου, αυτό είναι μέρος της προσδοκίας. "Εγώ φροντίζω για σένα τώρα που είσαι νέος κι εσύ θα φροντίσεις για μένα όταν θα είμαι ηλικιωμένος". Η προσδοκία όλων των γονιών! Θυμάμαι τον εαυτό μου. Την ημέρα που ανακάλυψα ότι ήμουν μεν πρόθυμη να δώσω τα παιδιά μου στον Κύριο να Τον υπηρετήσουν, αρκεί να ήταν στην Ελλάδα.

Κι η Μαρία; Δε θα περίμενε το ίδιο πράγμα; Μη ξεχνάτε ότι ήταν μια Εβραία μητέρα, που είναι γνωστές για την αυταρχική μητρότητα και τις προσδοκίες τους.

Η Μαρία όμως διαφέρει από όλες μας. Δεν την βλέπουμε να εμποδίζει το Χριστό στη διακονία Του. Δεν τον εμποδίζει να βάλει τον Πατέρα Του στην πρώτη θέση.

Εσύ; Έχεις μήπως εμποδίσει το δικό σου παιδί να κάνει το θέλημα του Θεού; Τις πιο πολλές φορές αυτό είναι δυσδιάκριτο. Θυμάμαι μια φορά τα Χριστούγεννα εδώ στην εκκλησία, οι δασκάλες του κατηχητικού σχολείου, ζήτησαν από τα παιδιά να φέρουν ένα δικό τους παιχνίδι για να τα δώσουν στα παιδιά του ΠΙΚΠΑ. Εκείνη την εποχή, ο γιος μου ο Jeff είχε ένα παιχνίδι που λαχταρούσε για πολύ καιρό. Είχε προσευχηθεί αρκετά για να πάρει αυτό το παιχνίδι, ένα G.I.Joe. Όταν πήγαμε στην Αμερική για μερικούς μήνες, εκεί βεβαίως εγώ η μητέρα, φρόντισα να το πάρει. Έπαιζε μαζί του συνέχεια. Το αγαπούσε αυτό το παιχνίδι.

Έτσι, εκείνη την Κυριακή, ήμαστε όλοι στο τραπέζι, οικογενειακώς και, συζητάμε για την παράκληση των δασκάλων. Ξαφνικά, ακούω τον Jeff να λέει: "Θα δώσω τον G.I.Joe μου"». Ένα "όχι" ξέσπασε από τα χείλη μου, αλλά με την ίδια ταχύτητα, με σταμάτησε ο σύζυγος μου ο Bill λέγοντας: "θα εμπόδιζες το γιο σου να δώσει το καλύτερο που έχει, στον Κύριο;". Ωωω! Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Όπως είπα είναι δυσδιάκριτο. Ο Jeff έδωσε τον G.I.Joe του και δεν ξαναπήρε άλλο. Το καλύτερο για τον Θεό... Κι εγώ η ιεραπόστολος μητέρα του, θα τον εμπόδιζα!

Κι εσύ; Μίλησε το παιδί σου ποτέ για την κλήση του Θεού στη ζωή του κι εσύ το οδήγησες αλλού με πλάγιο τρόπο; Η Μαρία, δεν εμποδίζει το Χριστό. Δεν το κάνει ακόμη πιο δύσκολο γι’ αυτόν ενώ τον βλέπει να σέρνει το σταυρό. Μπορείτε για ένα λεπτό να φανταστείτε τη σύγχυσή της; Ήξερε - ήταν η μόνη στον κόσμο που το ήξερε σίγουρα - ότι ο Χριστός ήταν ο Γιος του Θεού και ότι μπορούσε να βγάλει τις αλυσίδες και να καλέσει τους αγγέλους να τον ελευθερώσουν όποια στιγμή ήθελε. Αλλά θυσιάζει κι αυτό ακόμη. Τις προσδοκίες της από τον πρωτότοκό της για τα γεράματά της. Δε θα είναι κοντά της ο πρώτος της γιος να φροντίσει γι’ αυτήν. Δε θα καθίσει δίπλα της στο κρεβάτι του πόνου, ούτε στην επιθανάτια κλίνη. Δεν ξέρει ότι ο Ιησούς θα αναστηθεί ούτε ότι θα μιλήσει στον Ιωάννη για τη μητέρα Του - και για να πούμε την αλήθεια - μου φαίνεται μικρή παρηγοριά επειδή κανένας δεν μπορεί να πάρει τη θέση του παιδιού σου.