Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια: Έθνη και φυλές, αυτοκρατορίες, Έλληνες... στην Αγία Γραφή

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο επιτέθηκαν εναντίον των Αιγυπτίων, αλλά δε μπόρεσαν να κάνουν τίποτα αφού οι αρχηγοί τους δωροδοκήθηκαν. Μερικοί από τους Σκύθες εγκαταστάθηκαν στη Βαίθ-σαν, η οποία μετονομάστηκε Σκυθόπολη (Ιησούς του Ναυή 17:11, Κριτές 1:27, Β' Μακκαβαίων 12:29). Αργότερα, το 629 π.Χ. κατέλαβαν τις Σάρδεις, νίκησαν τους Μήδους, και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ''Ασία'' μέχρι το 596 π.Χ., αφού εκδιώχθηκαν από τη χώρα. Οι Σκύθες ήταν λαός απολίτιστος και βάρβαρος, και ζούσαν από την κτηνοτροφία. Αναφέρονται στην επιστολή προς Κολοσσαείς (3:11), θέλοντας ο απ. Παύλος να δώσει τη έννοια της λέξης ''βάρβαρος''.

Σουμέριοι

Οι πρώτοι κάτοικοι της Σουμέρ, του νότιου τμήματος της Βαβυλωνίας και δημιουργοί του Βαβυλωνιακού πολιτισμού. Οι Σουμέριοι δεν αναφέρονται μέσα στη Βίβλο, αλλά η λέξη ''Σεναάρ'' που αναφέρεται στο βιβλίο της Γένεσης (10:10) είναι πιθανό να είναι ίδιο με το σουμερικό ''κενγκίρ'', που σημαίνει ''η γη του Σουμέρ''.

Σύριοι

Οι κάτοικοι της Συρίας (εβραϊκά Αράμ). Χώρα της ανατολικής Μεσογείου που εκτείνεται από τον ποταμό Ευφράτη μέχρι τα βόρεια όρια της Παλαιστίνης. Η έκταση της ήταν διαφορετική κατά εποχές. Συνήθως με το όνομα Συρία δηλώνεται η ευρύτερη περιοχή με κέντρο τη Δαμασκό. Στην Παλαιά Διαθήκη, η Συρία ήταν η περιοχή που κατοικούνταν από τους Αραμαίους. Στη Καινή Διαθήκη ήταν ρωμαϊκή επαρχία με πρωτεύουσα την Αντιόχεια στον Ορόντη.

Την εποχή του Δαβίδ και του Σολομώντα, η Συρία αποτελείτο από μικρά βασιλεία, της Δαμασκού, της Ρεώβ, της Σωβά, της Μααχά, και της Γεσσούρ (Α' Βασιλέων 10:29, Β' Βασιλέων 7:6, Α' Χρονικών 19:6). Επί εποχής Δαβίδ ήρθαν σε σύγκρουση μαζί του (Β' Σαμουήλ 8:3,5,13). Αργότερα, όταν οι Αμμωνίτες ήρθαν σε πόλεμο με τον Δαβίδ, ζήτησαν την βοήθεία τους και αυτοί έστειλαν 20.000 πεζούς από τη Σεβά και 13.000 από τη Ρεώβ, Ις-τωβ και Μααχά (Β' Σαμουήλ 10:6-8). Η συμμαχία των Αμμωνιτών και των Συρίων νικήθηκε από τον Ιωάβ, αλλά ο βασιλιάς Αδαρέζερ κατάφερε να μεταφέρει τους Σύριους που κατέφυγαν στη Μεσοποταμία, στη πατρίδα τους (Β' Σαμουήλ 10:16). Αργότερα και Τρίτη προσπάθεια του βασιλιά Αδαρέζερ απέτυχε, με αποτέλεσμα την υποταγή της Συρίας μέχρι την εποχή βασιλείας του Σολομώντα (Α' Βασιλέων 4:21). Το μόνο τμήμα της Συρίας που χάθηκε επί Σολομώντα ήταν αυτό της Σωβά που κυβερνιόταν από τον Ρεζών (Α' Βασιλέων 11:23-25). Επί βασιλείας Αχαάβ οι Σύριοι προσπάθησαν να εισβάλουν στον Ισραήλ δύο φορές, απωθήθηκαν όμως, την πρώτη στη Σαμάρεια (Α' Βασιλέων 8:1-21) και τη δεύτερη στην Αφέκ (Α' Βασιλέων 20:26-34). Ακολούθησαν τρία χρόνια ειρήνης με τη Συρία, και μετά ο Αχαάβ, συμμαχώντας με τον Ιωσαφάτ του Ιούδα, δοκίμασε να επανακτήσει τη Ραμώθ-Γαλαάθ, στη μάχη όμως, σκοτώθηκε. Επί βασιλείας Ιηού, ο Αζαήλ κατέλαβε την περιοχή ανατολικά του Ιορδάνη (Β' Βασιλέων 10:32-33), ενώ επί βασιλείας Ιωάζαχ, νίκησε τον Ισραήλ και κατέλαβε πολλές πόλεις, τις οποίες όμως, ανακατέλαβε ο Ιωάς, γιος του Ιωάχαζ (Β' Βασιλέων 13:25). Γύρω στο 735 π.Χ., ο Ρεσίν της Συρίας και ο Φεκά του Ισραήλ για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της Ασσυρίας, συμμάχησαν και επιτέθηκαν εναντίον της Ιερουσαλήμ (Β' Βασιλέων 16:5, Ησαΐας 7:1). Δεν μπόρεσαν όμως να νικήσουν.

Οι Πέρσες αργότερα κυρίευσαν τη Συρία για να έρθει τελικά κάτω από την κυριαρχία του Μέγα Αλέξανδρου, το 331 π.Χ.. Την εποχή αυτή η Συρία σημείωσε μεγάλη πρόοδο. Το 64 π.Χ. επί Καίσαρα Αυγούστου, υποτάχθηκε στους Ρωμαίους και μαζί με την Κιλικία αποτέλεσε ρωμαϊκή επαρχία (Λουκάς 2:2). Το 634 μ.Χ. καταλήφθηκε από τους μωαμεθανούς, και στη συνέχεια έγινε στόχος πολλών βαρβάρων. Το 1517 μ.Χ. έγινε τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η Συρία έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1941 μ.Χ.

Κάποιες από τις σημαντικότερες πόλεις της αρχαίας Συρίας ήταν η Αντιόχεια, η Δαμασκός, η Απάμεια, η Σελεύκεια, η Πάλμυρα, η Λαοδίκεια, κ.α.

Οι αναφορές που υπάρχουν στην Αγία Γραφή για τη Συρία, είναι αρκετές. Μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία: Η χώρα ήταν γύρω από τη Δαμασκό (Β' Σαμουήλ 8:6), η οποία ήταν πρωτεύουσά της (Ησαΐας 7:8). Οι Αβάνα και Φαρφάρ ήταν ποταμοί της (Β' Βασιλέων 5:12). Κυβερνιόταν από βασιλείς (Α' Βασιλέων 22:31, Β’ Βασιλέων 5:1). Οι κάτοικοί της αναφέρονται Σύριοι (Β' Σαμουήλ 10:11), και Σύριοι της Δαμασκού (Β' Σαμουήλ 8:5). Μιλούσαν τη αραμαική γλώσσα (Β' Βασιλέων 18:26). Ήταν ειδωλολάτρες (Κριτές 10:6, Β' Βασιλέων 5:18) και πολεμοχαρείς (Α' Βασιλέων 20:23,25). Επίσης ήταν εμπορικός λαός (Ιεζεκιήλ 27:18).

Αρκετές προφητείες γράφηκαν για τη Συρία: το κράτος της θα παρακμάσει και θα παύσει να είναι βασίλειο (Ησαΐας 17:1-3), οι κάτοικοί της θα αιχμαλωτιστούν (Αμώς 1:5) και θα αφανιστούν (Ιερεμίας 48:26), η Δαμασκός θα καταστραφεί με φωτιά (Ιερεμίας 48:27, Αμώς 1:4), η αμαρτία και η αποστασία της θα φέρουν τιμωρία και συμφορά (Αμώς 1:3).

Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι επί Καίσαρα Αυγούστου, όπου η Συρία ήταν ρωμαϊκή επαρχία, έπαρχος της ήταν ο Κυρηναίος (Λουκάς 2:2). Αναφέρεται επίσης πως κηρύχθηκε το ευαγγέλιο και ιδρύθηκαν εκκλησίες στη Συρία (Πράξεις 15:23,41). Αυτό έγινε από χριστιανούς που διέφυγαν στην Αντιόχεια και σε άλλες περιοχές, εξ αιτίας του διωγμού που ακολούθησε μετά το λιθοβολισμό του Στέφανου (Πράξεις 11:9), αλλά και από τον απ. Παύλο (Γαλάτας 1:21). Συμπεραίνεται δε από τα γραφόμενα, ότι η εκκλησία της Αντιόχειας είχε μεγάλη πνευματική πρόοδο (Πράξεις 13:1, 15:23,35).

Home | Site Map | E-mail