[] Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ταξίδια που έκανα ποτέ ήταν στη χώρα της Αυστραλίας. Έμοιαζε με μια μικρή Αμερική που δε τολμούσα να οδηγήσω στο δρόμο. Όπως και σε όλα τα κράτη της πρώην Βρετανικής Κοινοπολιτείας οι άνθρωποι οδηγούσαν στο «λάθος» μέρος του δρόμου. Οδηγούσαν ανάποδα. Καθώς σκέπτομαι την εμπειρία μου αυτή, δε νομίζω πως θα μπορούσα πιο παραστατικά να μοιραστώ μαζί σας τι είναι η περίοδος της Αποκριάς ή του Καρναβαλιού που έφτασε πάλι ο καιρός να ζήσουμε.

Είναι η περίοδος που οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο να γυρίσουν τη ζωή τους ανάποδα. Να αλλάξουν πρόσωπα, ρούχα, συνήθειες, σειρά, τρόπους. Να σμίξουν το σωστό με το λάθος, το απόλυτο με το σχετικό, την αλήθεια με το ψέμα και όλα αυτά κάτω από το πρόσχημα μιας γιορτής, ενός πανηγυριού, μιας εξαίρεσης που επιτρέπει τα πάντα. Η αιτία είναι ότι θέλουν να κάνουν το λάθος και να αισθάνονται καλά. Ζουν μια παραφροσύνη, ένα αποδεκτό παράδοξο, μια ειλικρινή υποκρισία.

Οι ρίζες της γιορτής αυτής χάνονται στην αρχαιότητα, αλλά στα χριστιανικά χρόνια έσμιξε με την μεταλλαγμένη παράδοση μιας παραφθαρμένης συνήθειας που σημείωνε την αρχή μιας μεγάλης νηστείας, γνωστής σαν σαρακοστή. Η λέξη καρναβάλι είναι λατινογενής και βγαίνει από τις λέξεις carne=κρέας και vale=χαιρετώ. Στην κυριολεξία ο αποχαιρετισμός της περιόδου της κρεατοφαγίας ή η αποχή από το κρέας, απ’ όπου και το αποκρεώ.

Τι είναι όμως εκείνο που κάνει τους ανθρώπους να προσηλώνονται σε μια γιορτή, που μοιάζει να προσπαθεί να συμφιλιώσει αρχές διαμετρικά αντίθετες όπως η ζωή και ο θάνατος, οι ζωντανοί και οι πεθαμένοι. Μοιάζει για παράδειγμα πολύ με την αρχαία γιορτή τη δικιά μας τα Ανθεστήρια, γιορτή αφιερωμένη στον θεό της βλάστησης και γονιμότητας Διόνυσο. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που είναι, με αυτό που ζει και ακόμα περισσότερο με αυτό που υποπτεύεται ότι κάθε μέρα χάνει: Τον πραγματικό σκοπό της ζωής. Βρίσκει λοιπόν τρόπο με το πανηγύρι αυτό της μεταμφίεσης να ειρωνευτεί, μια που δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που ζει. Να κοροϊδέψει, αφού δεν μπορεί να καλυτερέψει αυτό που βιώνει. Να διασκεδάσει, αφού δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτό που είναι. Ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τρόπους να σατιρίσει αυτό που τον κατάντησε η αστοχία του, ένα πλάσμα ξεκομμένο από τον δημιουργό Του.

Είναι μια γιορτή που κυριαρχούν τα πάθη, οι υπερβολές, η ευχαρίστηση της στιγμής, η αλλαγή που φτάνει στο σημείο να διαστρεβλώνει την «εικόνα και την ομοίωση» του ανθρώπου που ψάχνει, τραγικά λανθασμένα, να ξαναφτιάξει τη ζωή μέσα από το θάνατο.

Ο άνθρωπος άλλη μια φορά τα θαλάσσωσε, τα μούσκεψε, απέτυχε να καταλάβει ότι ο δημιουργός Του τον έφτιαξε με μοναδικό σκοπό να μοιάσει σύμφωνα με την εικόνα τη δική Του. Δεν είναι τόσο αθώα η γιορτή αυτή όσο φαίνεται. Παροδηγεί σταθερά και ισχυρά τον άνθρωπο μακριά από τον Θεό. Κάθε φορά που ο άνθρωπος απομακρύνεται από την πορεία που ο Θεός τον έφτιαξε να κινείται γίνεται πιο δυστυχισμένος, αν και οι μάσκες που φορά χαμογελούν, πιο απογοητευμένος, αν και η μουσική είναι χορευτική, αν και γιορτάζει μέσα σε μια λαοθάλασσα κόσμου.

[Φ. Ρωμαίος]