Ανοιξιάτικο πρωινό

Ήρθε αυτό το πρωινό

μπρος στο κρεβάτι μου.

Κατέβηκε

τα ρόδα της αυγής να μου σκορπίσει

Μου ‘φερε μέσα του Μαγιού τ’ αρώματα.

Μ’ άγγιζε σιγαλά, να με ξυπνήσει.

Σκούπισε τα βουβά μου δάκρυα

Ω! Κύριε, το δικό σου χέρι.

Απλώθηκε

μπρος στις κλειστές τις βλεφαρίδες.

Μ’ έλουσε μες στο χρυσαφί

το φως του ήλιου,

μ’ έντυσε με τις γαλανές ελπίδες.

Μπρος στης ψυχής μου το παράθυρο

περνούν των ουρανών τα μύρα.

Φεύγουνε

του χειμώνα οι καταιγίδες.

Στον ίσκιο τον δικό Σου, Κύριε,

τα δάκρυα της άνοιξης κυλούν δροσοσταλίδες.

Άρρητα λόγια

Τα καλύτερα λόγια μου

δεν τα έχω γραμμένα,

δεν υπάρχουνε σύμβολα,

δεν υπάρχουν φωνές

με μια γλώσσα αγνώριστη

η καρδιά μου σε Σένα

ψιθυρίζει, ω Κύριε,

μύριες, μύριες φορές.

Είναι ώρες που στέκομαι

και κοιτάζω τ’ αστέρια,

την γαλήνια την θάλασσα,

τον βαθύ ουρανό

και απλώνω σε Σένανε

τα φτωχά μου τα χέρια,

με τα μάτια δακρύβρεχτα,

με το στόμα κλειστό.

Κι είναι ώρες που βλέποντας

το δικό σου το χέρι,

να σκουπίζει τα δάκρυα,

ν’ ακουμπά στην πληγή,

νιώθω μέσα μου, γύρω μου,

της πνοής Σου τ’ αγέρι,

και τα λόγια τ΄ ανείπωτα

τα ακούς στην σιωπή.

Τα μεν οπίσω λησμονών...

Ω! δύναμη μου στην αδυναμία μου,

βράχε μου ισχυρέ στην τρικυμία,

Κύριε, καταφύγιο τερπνό

μέσα στην έρημο,

ασπίδα μου μαζί και βακτηρία.

Δροσοσταλιές στη φρυγμένη γη,

τραγούδι μου στου πόνου το καμίνι,

φάρε μου φωτεινέ

μες στη νυχτιά,

νερό που η ψυχή μου πίνει.

Εδώ μες στου θανάτου τη σκιά,

την πύρινη την στήλη αντικρίζω

και παίρνω θάρρος

κι όλο προχωρώ

κι ούτε στιγμή το βλέμμα μου γυρίζω.

στα πίσω, μες στη συννεφιά

όλο στα μπρος απλώνεται το βλέμμα,

στον βασιλιά μου

με την όμορφη στολή,

με το λαμπρό το νικητήριο στέμμα.

Το αηδονάκι πέταξε

Σήμερα τ’ αηδονάκι δεν κελάηδησε,

βαριά σιωπή απλώθηκε στο σπίτι,

σήμερα χάθηκε το φως,

το φως τ’ αποσπερίτη.

Στις άδεις κάμαρες ασύλληπτο

γυρίζει τ' όραμα του,

πάνω στα έπιπλα, παντού

απλώνεται η σκιά του.

Σε μια γωνίτσα τα παιγνίδια του

μιλάνε στη δική τους γλώσσα,

παρέκει η σάκα, τα τετράδια

λένε βουβά τόσα και τόσα,

…πως ήρθε τ’ αηδονάκι μιαν αυγή

άπλωσε τα φτερούγια του στο σπίτι

κι άναψε κι ‘έλαμψε το φως,

το φως τ’ αποσπερίτη.

Και κάποιο δείλι, τόσο ξαφνικά

επέταξε για τα’ ουρανού τη χώρα.

Άγγελοι το σηκώσανε ψηλά,

άγγελοι το κρατούνε τώρα

και πάνω του, ολόγλυκια μορφή

ο Κύριος που αγαπούσε, σκύβει.

πόση αγάπη, πόσους οικτιρμούς

το βλέμμα το δικό του κρύβει!

Στα μάτια με το χρώμα τα’ ουρανού

τα παιδικά αθώα μάτια,

ζωντάνεψε η χώρα η τρανή

ζωντάνεψαν τα μαγικά παλάτια

κι ο Ρήγας ο γαλάζιος, ο τρανός,

ω! τι χαρά, τον αγκαλιάζει,

τον παίρνει κει στο θρόνο του ψηλά

και η μικρή ψυχή αναγαλλιάζει.

……………………………

Σήμερα τ’ αηδονάκι δεν κελάηδησε,

βαριά σιωπή απλώθηκε στο σπίτι,

έφυγε με του αστεριού το φως,

το φως τ’ αποσπερίτη.

………………………………

Μονάχα τα ουράνια σκύψανε

και ένα φως απλώθηκε τριγύρω,

ήταν απ’ τη μορφή σου, Κύριε

ήταν απ’ της αγάπης Σου το μύρο.

Θέλω ν’ ακούσω τη φωνή Σου,

είναι στιγμές που δεν μπορώ

σκληρός τριγύρω ο αγώνας

δος μου σχοινί για να πιαστώ

Να με κρατούν τα δυο Σου χέρια,

είν’ οι καιροί τόσο κακοί

που πριν το γέλιο μάς αγγίξει

ευθύς ξεσπάνε οι λυγμοί.

πάνω