[όνομα βασιλέων των Μήδων και Περσών, όπως "Φαραώ" της Αιγύπτου και "Καίσαρας" της Ρώμης κλπ."]

[1]  Δαρείος ο Μήδος. Γιος του Ασσουήρη (Δανιήλ 5:31, 6:1,6,9,25,28, 9:1, 11:1) και αδερφός της Μανδάνης, μητέρας του Κύρου. Οι Ισραηλίτες των αποκαλούσαν Δαρείο, η μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') Αρταξέρξη και ο Ηρόδοτος Κυαξάρη. Ανέβηκε στο βασιλικό θρόνο σε ηλικία 62 ετών, μετά το φόνο του βασιλιά Βαλτάσαρ και ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Μήδων (Δανιήλ 5:31 ή 6:1, 9:1). Βασίλευσε μέχρι το θάνατό του δηλαδή δύο χρόνια, και τον διαδέχθηκε ο Κύρος.

Επί τω ημερών του, διόρισε τον Δανιήλ έναν από τους τρεις επιστάτες επί των 120 σατραπών και μετά τη σωτηρία του Δανιήλ από το λάκκο των λιονταριών εξέδωσε διάταγμα το οποίο ανέφερε "να φοβούνται οι άνθρωποι ενώπιον του Θεού και του Δανιήλ (Δανιήλ 6:26).

[2]  Δαρείος ο Υστάσπου (550-485 π.Χ). Γιος του Υστάσπου, βασιλιά της Περσίας και της Βαβυλώνας. Ικανός κυβερνήτης και σπουδαίος στρατηγός. Οργάνωσε το κράτος με υποδειγματικό τρόπο. Επί των ημερών του οι διωγμοί των Ιουδαίους σταμάτησαν και βάση ενός παλιού διατάγματος του Κύρου τους διευκόλυνε στην ανοικοδόμηση των τειχών της Ιερουσαλήμ και του Ναού (Έσδρας 4:1-15). Η βασιλική του περιουσία ήταν τεράστια. Κατά την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας, υπέστη συνεχείς ήττες όπως η καταστροφή του στόλου του στον Άθω και η συντριβή του στο Μαραθώνα το 490 π.Χ.. Πέθανε το 36ο έτος της βασιλείας του ενώ ετοιμαζόταν να εκστρατεύσει ξανά εναντίον της Ελλάδας.