[το όνομά του σημαίνει "ο Βαλ προστάτης του βασιλιά"]

Ο μεγαλύτερος γιος του Ναβονίδη, συμβασίλευσε μαζί του. Ήταν και ο τελευταίος βασιλιάς του Βαβυλωνιακού κράτους. Στο βιβλίο του Δανιήλ αναφέρεται ως "γιος του Ναβουχοδονόσορ" (αρχαίο κείμενο, Δανιήλ 5:2,12,13,18,22). Στην πραγματικότητα ήταν δισέγγονος του Ναβουχοδονόσορ, αλλά κατά τη συνήθεια όλοι οι απόγονοι του βασιλιά ή γενάρχη ονομάζονταν "γιοι". Στο μεταξύ διάστημα της βασιλείας των Ναβουχοδονόσορ και Βαλτάσαρ, βασίλευσαν και άλλοι βασιλιάδες (τρεις ή τέσσερις).

Επί βασιλείας του ο Βαλτάσαρ παρέθεσε συμπόσιο όπου οι προσκεκλημένοι του έπιναν από τα ιερά σκεύη που είχε πάρει από το ναό της Ιερουσαλήμ ο Ναβουχοδονόσορ (Δανιήλ 5:2-4). Στη διάρκεια του συμποσίου, φάνηκε ένα χέρι να γράφει στον τοίχο τις λέξεις "μενέ, μενέ, θεκέλ, ουφαρσίν" (Δανιήλ 5:25, "μονή, θεκέλ, φάρες" στη μετάφραση των Εβδομήκοντα). Ο Βαλτάσαρ ταράχθηκε και ζήτησε από τους μάντεις τους αστρολόγους και τους εξορκιστές της Βαβυλώνας να του εξηγήσουν το μήνυμα, κανείς όμως δε μπόρεσε (Δανιήλ 5:6-9). Κατόπιν φώναξαν το Δανιήλ (Δανιήλ 5:10-16), ο οποίος του ανήγγειλε το τέλος της βασιλείας του (Δανιήλ 5:17-28). Την ίδια νύχτα οι Μηδο-Πέρσες κατέλαβαν τη Βαβυλώνα και σκότωσαν το Βαλτάσαρ (Δανιήλ 5:30).  Τον διαδέχθηκε ο Δαρείος ο Μήδος.