[του Dr. Ανανία Καβάκα, Νευρολόγου-Ψυχιάτρου]

Είναι από όλους αποδεκτό πως όλοι μας έχουμε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Υπάρχουν στοιχεία στο χαρακτήρα μας στα οποία υπερτερούμε από τους άλλους και άλλα στα οποία υστερούμε. Έχουμε ικανότητες, αλλά και περιορισμούς.

Όταν υστερούμε ή μειονεκτούμε σε σύγκριση με τους άλλους σε μερικά πεδία μόνο, δε δημιουργείται συνήθως πρόβλημα. Όταν όμως υστερούμε σε αρκετά, τότε το πρόβλημα είναι δυσκολότερο. Το ερώτημα είναι: Ποια στάση πρέπει να κρατήσω και πώς πρέπει να αντιδράσω, αν διαπιστώσω ότι σε αρκετά πεδία μειονεκτώ; Είναι αρκετό να τα δεχτώ απλά, μοιρολατρικά;

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν στοιχεία που είναι έξω από τις δυνατότητές μας. Να τα τροποποιήσουμε, να τα βελτιώσουμε ή ν' απαλλαγούμε απ' αυτά. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να καθορίσω το ύψος του σώματός μου. Όταν κάποτε ρώτησα ένα 19χρονο νεαρό τι ύψος έχει, εκείνος απάντησε: "1,84 μ. αλλά σκοπεύω να πάρω άλλους δέκα πόντους". Όσο κι αν σκοπεύει, είναι πολύ απίθανο για ένα νέο 19 χρονών να πάρει άλλους δέκα πόντους για να γίνει καλύτερος μπασκετμπολίστας, όπως ήθελε ο νεαρός αυτός.

[ ] Το "λίγο" είναι πάρα πολύ

Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνούμε είναι ότι όσο κι αν η φθορά που ήρθε εξαιτίας της αμαρτίας έχει επηρεάσει μέσα στους αιώνες ορισμένα χαρακτηριστικά μας, με συνέπεια να υστερούμε άλλοι σε μερικά κι άλλοι σε πιο πολλά πεδία, όμως ο Θεός μάς έχει προικίσει με τόσα πολλά χρήσιμα και αξιόλογα προσόντα, ώστε αυτά που απομένουν, αν τα καλλιεργήσουμε, δε θα μας φτάσουν ούτε διακόσια χρόνια για να τα αξιοποιήσουμε.

Εξάλλου, αν συχνά νιώθουμε μειονεκτικά, αυτό γίνεται όχι γιατί στην πραγματικότητα μειονεκτούμε, αλλά επειδή κάνουμε το λάθος να συγκρίνουμε κάποιο δικό μας χαρακτηριστικό μ' αυτό του διπλανού μας ή δεχόμαστε ως σωστή την κοσμική αξιολόγηση για το ποιο χαρακτηριστικό είναι σημαντικό και ποιο ασήμαντο. Η αξιολόγηση όμως που κάνει ο κόσμος γύρω γίνεται με κριτήρια γήινα και όχι αιώνια και με έμφαση στο φαινόμενο και όχι στο περιεχόμενο, γι’ αυτό και δεν είναι σωστή.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η αξία μας δεν εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων για μας, γνώμη που στηρίζεται μάλιστα σε κοσμικά και όχι χριστιανικά κριτήρια. Την αξία μας την καθορίζει μάλιστα ο ίδιος ο Θεός που μας κάλεσε και μας έκανε "γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο, λαό τον οποίο απέκτησε ο Θεός, για να εξαγγείλουμε τις αρετές εκείνου που μας κάλεσε από το σκότος στο θαυμαστό του φως" (Α' Πέτρου 2:9).

Αν νομίζουμε ότι έχουμε λίγα ή όχι αξιόλογα χαρακτηριστικά, θα πρέπει να ξέρουμε ότι αυτά είναι όχι μόνο αρκετά, αλλά υπεραρκετά για να προκόψουμε και σ’ αυτή τη ζωή, αλλά πιο πολύ για την άλλη. Αρκεί να τα αξιοποιήσουμε όχι για να προβάλουμε τον εαυτό μας, αλλά για τη δόξα του ονόματος του Θεού.

Ας μην ξεχνούμε ότι το λίγο γίνεται πάρα πολύ, όταν περάσει από τα χέρια του Κυρίου και ευλογηθεί. Τα πέντε ψωμάκια και τα δύο ψαράκια που είχαν οι μαθητές έγιναν πάρα πολλά, αρκετά να χορτάσουν πέντε χιλιάδες άντρες, εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά, όταν πέρασαν μέσα από τα χέρια του Ιησού Χριστού (Λουκάς 9:13-17).

Τέλος, ας μη μας ξεφεύγει η μεγάλη αλήθεια ότι στη δική μας αδυναμία και μέσα από το δικό μας ελάττωμα ή μειονέκτημα μπορεί η δύναμη του Θεού να φανεί τέλεια (Β' Κορινθίους 11:9). Γι' αυτό, όχι μόνο δεν πρέπει ν' αφήνουμε τον εαυτό μας να καταλαμβάνεται από πεσιμισμό και απαισιοδοξία, αλλά με το κεφάλι ψηλά να προχωρούμε μπροστά, δοξολογώντας και ευχαριστώντας το Θεό, πρώτα απ’ όλα γιατί "φοβερώς και θαυμασίως" έχουμε πλαστεί (Ψαλμός 139), έπειτα γιατί μπορούμε να χαιρόμαστε σ' αυτή τη ζωή και, τέλος, γιατί εργαζόμαστε και προετοιμαζόμαστε για "εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν" (Α' Κορινθίους 2:14).