Οι βλαστήμιες και οι κατάρες του φίλου μου με ενοχλήσανε.

-Τι ονειροπολείς εσύ πάλι; Λίγες ώρες μας μείνανε. Έλα σου λέω! Έλα εδώ, να πούμε λίγες ζαβολιές από το παρελθόν, να γελάσουμε... τι άλλο μας μένει; Απάντα μου!

Η φωνή του γινόταν δυνατή, εκνευριστική. Και αν του έδωσα σημασία, το έκανα γιατί τον λυπήθηκα.

-Σαν τι να πούμε; ... Να υπήρχε ένας τρόπος διαφυγής, σου λέω. Ένας τρόπος.

-Σταμάτα πια... με κούρασες. Σταμάτα να μου θυμίζεις πού βρισκόμαστε και τι μας περιμένει! Να μην υπήρχαν αυτοί οι καταραμένοι οι Ρωμαίοι. Ας είχαμε και 'μεις το Βασιλιά μας. Κάτι μπορεί να γινόταν. Εκεί να έβλεπες εσύ, τρόπο να ξεφύγουμε. Τώρα ποιον περιμένεις να μας σώσει; Βέβαια έρχεται το Πάσχα... ίσως κάποιον να άφηναν ελεύθερο... εμείς όμως το παρακάναμε... δεν νομίζω... Έλα Βαραββά να γελάσουμε... άσε αυτόν... πάντα περίεργος ήταν.

Ίσως ο φίλος μου να είχε δίκιο. Ποιος μπορεί να είναι με το μέρος μας; Και να 'μασταν αθώοι... τώρα ποιος μπορεί να 'ναι με το μέρος μας; Σωστά.

Τα γέλια τους και οι βρισιές τους και πάλι με κουράσανε.

Όχι. Όχι. Δεν μπορώ να αποδεχτώ πως αυτό ήταν. Πως... να ...θα ήθελα στην πραγματικότητα να επανορθώσω...

-Ο Βαραββάς. Ο Βαραββάς γρήγορα έξω!

Ένας Ρωμαίος φρουρός άνοιξε το κελί και έσυρε το Βαραββά έξω. Άρχισα να φοβάμαι... έναν-έναν θα μας έπαιρναν; Είχαμε ακούσει φωνές ήδη από το δρόμο, δεν δώσαμε όμως προσοχή... σκεφτόμασταν τα δικά μας. Τώρα, σέρνοντας και τις αλυσίδες, πήγα κοντά στο φίλο μου.

-Δεν μου λες... τι φωνές είναι αυτές;

-Σταμάτα να ακούσουμε. Ο Πιλάτος μιλάει!

Και τότε το ακούσαμε καθαρά. "Το Βαραββά ή τον Ιησού;... Το Βαραββά!" ακούστηκε ο κόσμος να φωνάζει. "Και τον Ιησού τι να τον κάνω;"...

"Σταύρωσέ τον!"

-Άκουσες ό,τι άκουσα; Τον Ιησού θα σταυρώσουν μαζί μας... Και ο Βαραββάς... είναι ελεύθερος;! Εσύ κάτι έλεγες μια φορά γι' αυτόν τον Ιησού. Λέγε τι ξέρεις!

Αμέσως έφερα στο μυαλό μου τον άνθρωπο αυτόν. Ναι! Τον είχα δει, τον είχα ακούσει να μιλά... Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ!

-Τι να σου πω... Περίεργος άνθρωπος. Στην ουσία ένας μαραγκός από τη Ναζαρέτ. Άρχισε να διδάσκει... μάζεψε μερικούς μαθητές... μη φαντάζεσαι τίποτε σπουδαίο. Ψαράδες, τελώνες... ό,τι έβρισκε μπροστά του. Ρήτορας πάντως. Ο κόσμος καθόταν με τις ώρες και τον άκουγε... μιλούσε για μια καινούρια Βασιλεία... Ήξερε κόλπα... Πώς να μετατρέπει το νερό σε κρασί... να πολλαπλασιάζει ψωμί και ψάρι και να χορταίνουν οι πάντες... Μάλιστα ακούστηκε πως ανέστησε και νεκρούς... Με τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους δεν τα πήγαινε καλά. Τους έβαζε στη θέση τους. Και μάλιστα συγχωρούσε και αμαρτίες. Έλεγε ότι ήταν Βασιλιάς και ετοιμάζει τη Βασιλεία του ... Κάτι τέτοια άκουσα παραμονές που μας έπιασαν... Αλλά τώρα γιατί να τον σταυρώνουν;

-Μάλλον για βλαστήμια... αν μου λες ότι συγχωρούσε αμαρτίες... Αυτός έπρεπε να ήταν Βασιλιάς του Ισραήλ... Αυτός μάλιστα... χα... χα... εμάς θα μας βόλευε!!!

Κάπου εκεί ο φίλος μου έκλεισε το θέμα. Εγώ όμως δεν ησύχασα...

-Και δεν μου λες... αποκλείεται Αυτός να είναι η Σωτηρία μας; Να! Το Βαραββά τον έσωσε... Σου λέω... ανέστησε νεκρούς... δεν μπορεί...

-Λες;...

Οι ώρες περάσανε πλέον με καινούρια ελπίδα. Ναι, υπήρχε σωτηρία και για μας... Άρχισε από το Βαραββά... μετά εμάς... και μετά θα δουν οι Ρωμαίοι...

-Να σου ζήσει ο Σωτήρας σου... φτου!

Δεν είχε και άδικο! Το βλέμμα μου το πήρα κι εγώ αμέσως από πάνω Του... Μάλλον την πατήσαμε...

Ο δρόμος προς το Γολγοθά ήταν δύσκολος, ανηφορικός, και η ελπίδα για σωτηρία από τον Ναζωραίο είχε πλέον σβήσει... Εξάλλου δεν Τον έβλεπα άλλο μπροστά μου. Ή πιο μπροστά θα ήταν, ή πιο πίσω... Και τι πολύς κόσμος... τι κούραση που νιώθω... και ο σταυρός στον ώμο μου... τι βαρύς... αχ! Το μαστίγιο στην πλάτη μου καυτό, η δίψα ανυπόφορη... και ο δρόμος, ναι, ο δρόμος ατέλειωτος!

Το βλέμμα μου πέφτει γύρω στους ανθρώπους. Ψάχνω λίγη παρηγοριά.... Τι περίεργη μέρα σήμερα... άλλοι βρίζουν τον Ιησού, άλλοι κλαίνε γι' Αυτόν... Όλοι γι' Αυτόν έχουν μαζευτεί... Για όλους αυτούς ο Ναζωραίος κάτι σημαίνει. Επιτέλους φτάσαμε... στο Γολγοθά... ναι, ας τελειώνουμε... η καρδιά μου χτυπάει... ο φόβος με κυριεύει... φοβάμαι... κλαίω... φωνάζω... χτυπιέμαι μήπως και ξεφύγω... τίποτα όμως... είμαι παγιδευμένος. Ο φίλος μου βρίζει και καταριέται τους Ρωμαίους, και ο Ναζωραίος... ο μόνος που δεν αντιστέκεται. Μυρωδιές από αίμα, ξύδι, ιδρώτα... είμαστε ταλαιπωρημένοι... μας πετάνε κάτω... μας τραβάνε... μας τοποθετούν πάνω στο σταυρό... ένας κρατά με όλη τη δύναμη το ένα χέρι μας... ένας άλλος παίρνει ένα καρφί... το χτυπάει... οι φλέβες μας έχουν πεταχτεί έξω από τον πόνο... το αίμα επάνω μας και παντού πετάγεται... ολωνών μας τα σώματα χτυπιούνται πάνω στο ξύλο...