|
(Μια αληθινή ιστορία μέσα από την οποία μπορούμε να
διδαχθούμε πολλά...)
[ ]
Πανεθνική προσοχή συγκεντρώθηκε σ’ ένα νεαρό ζευγάρι
στο Μπλούμινγκτον της Ινδιάνας. Οι μορφωμένοι
πλούσιοι γονείς περίμεναν με ανυπομονησία τη γέννηση
του τρίτου παιδιού τους. Αλλά όταν το μωρό γεννήθηκε
σε νοσοκομείο του Μπλούμινγκτον κατά τη διάρκεια της
δεύτερης εβδομάδας του Απριλίου, οι γονείς
αποφάσισαν να το αφήσουν να πεθάνει.
Ονομαζόμενο «Μπείμπυ-ντόοου», το
μωρό γεννήθηκε με το σύνδρομο του Ντάουν και μ’ ένα ελάττωμα
στον οισοφάγο που έκανε την κατάποση αδύνατη. Οι γιατροί είπαν
ότι μια συνηθισμένη εγχείρηση μπορούσε να διορθώσει αυτό το
ελάττωμα, αλλά η νοητική καθυστέρηση ήταν μόνιμη και αυτό
σήμαινε ισόβια προβλήματα για την οικογένεια.
Το
ζευγάρι αρνήθηκε να γίνει η εγχείρηση και όταν τα δικαστήρια της
Ινδιάνας απέτυχαν να επέμβουν, το μωρό πέθανε από την πείνα. Παρ’
όλο που αυτή η απόφαση αποδέσμευσε τους γονείς από μια ζωή γεμάτη
αγωνία και απογοήτευση, όμως αυτή η απόφαση επέφερε μια πλημμύρα
διαμαρτυριών απ’ όλη τη χώρα. Έχει ο καθένας το δικαίωμα να
επιτρέψει σ’ ένα παιδί να πεθάνει; Πρέπει οι γονείς να προσπαθούν
να εξασφαλίσουν τις ζωές των παιδιών τους –ακόμα και όταν το μωρό
έχει τη διάγνωση ότι είναι μερικώς καθυστερημένο; Τι συμβουλές θα
δώσουν οι γιατροί όταν ιατρικές ενδείξεις δείχνουν ότι ένα
σωματικό ή πνευματικό ελάττωμα θα κάνει αδύνατη μια κανονική ζωή,
ενώ κάνουν λίγο ή τίποτα για την ποιότητα της ζωής που
διατηρείται; Ποιος θα ζήσει; Ποιος θα πεθάνει; Και ποιος θα
αποφασίσει; Αυτές οι σκληρές ερωτήσεις εμφανίζονται με αυξημένη
ταχύτητα. Στην περίπτωσή της Ινδιάνας οικογένειας προσφέρθηκαν να
το υιοθετήσουν. Δικαστές εργάστηκαν με μανία για να πείσουν το
Αμερικάνικο Ανώτατο Δικαστήριο να διατάξει το προσωπικό του
νοσοκομείου να σώσουν τη ζωή του μωρού. Σχόλια εκδοτών σε
εφημερίδες και στην τηλεόραση έδιναν συμβουλές. Κήρυκες εκφωνούσαν
κηρύγματα στο τι ήταν σωστό και τι λάθος; Αναγνώστες έγραψαν
γράμματα στους εκδότες. Ο καθένας είχε μια απάντηση.
Με
την απόφαση να διατηρήσεις μια όχι κανονική ζωή αρχίζει ένα μακρύ
και κοπιαστικό ταξίδι. Εξίσου σκληρές ερωτήσεις σύντομα
ακολουθούν. Είναι δυνατόν για μια οικογένεια να τα βγάλει πέρα; Τι
βοήθεια θα χρειαστεί; Ποιος θα βοηθήσει; Πως θα ανταποκριθεί στη
δύσκολη θέση των άλλων;
Το
περιστατικό του Μπλούμινγκτον ξεσήκωσε μερικές οδυνηρές αναμνήσεις
στην οικογένειά μας. Είκοσι τρία χρόνια πριν, κι εμείς περιμέναμε
με ανυπομονησία την άφιξη του τρίτου παιδιού μας. Ο γιος μας Ρικ
γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της δεύτερης ομάδας του Απριλίου στο
ίδιο νοσοκομείο του Μπλούμινγκτον. Είχε νοητική καθυστέρηση. Αλλά
κανένας δεν μας ρώτησε να αποφασίσουμε για το μέλλον του μωρού
μας. Ο Ρικ μπορούσε να καταπιεί και να αναπνεύει. Η δική μας ώρα
για απόφαση ήρθε μερικούς μήνες αργότερα μετά που το μωρό έγινε
μέλος της οικογένειάς μας. Οι γιατροί μας συμβούλεψαν να το
βάλουμε σ’ ένα ίδρυμα «για να μπορέσουμε να ζήσουμε μια κανονική
ζωή». Μετά από είκοσι τρία χρόνια ακόμα μας πονάει να
ξαναθυμηθούμε αυτά μοιραία λόγια. Αντιμετωπίσαμε με τρομερή
απόφαση –να εγκαταλείψουμε το μωρό μας προς χάριν μιας κανονικής
ζωής ή να τον κρατήσουμε σπίτι με την οικογένειά του και να
αντιμετωπίσουμε μια πολύ δύσκολη ζωή. Δεν ήταν εύκολο αλλά η
οικογένεια συμφώνησε να μείνει ενωμένη και να κάνουμε ότι καλύτερο
για να ζήσουμε μια κανονική ζωή με το παιδί μας. Λίγο γνωρίσαμε
πόσο δραματικά θ’ άλλαζε η οικογενειακή ζωή μας σαν αποτέλεσμα
αυτής της απόφασής μας.
Παρ’ όλο που διαφωνούμε με την απόφαση του ζευγαριού θα είμαστε οι
τελευταίοι που θα κατακρίνουμε τους γονείς αυτούς. Ήταν
πεπεισμένοι ότι η ζωή μ’ ένα παιδί μερικώς καθυστερημένο θα ήταν
ανυπόφορη. Καταλαβαίνουμε τον πόνο, την οδύνη και τις πληγές που
πολύ σύντομα γίνονται μια καθημερινή εμπειρία. Γνωρίζουμε τα
προβλήματα και τις απογοητεύσεις, τα οποία φαίνονται να μην
φεύγουν. Αναγνωρίζουμε ότι η ανικανότητα να αντιμετωπίζεις μπορεί
να γκρεμίσει και να καταστρέψει οικογένειες. Το ζευγάρι του
Μπλούμινγκτον πιθανόν επίσης να υποψιάστηκε ότι πολλοί άνθρωποι θα
σου πουν τι να κάνεις, αλλά ελάχιστοι θα σε βοηθήσουν να το
κάνεις.
Θυμόμαστε την ένθερμη έκκλησή μας στις γυναίκες της εκκλησίας μας
να βοηθήσουν μια αναστατωμένη γυναίκα να τα βγάλει πέρα μ’ ένα
ενοχλητικό και καταστροφικό παιδί. Προσφέρθηκαν να προσευχηθούν,
αλλά καμία πραγματικά δεν προσφέρθηκε να βοηθήσει. Ξαναθυμόμαστε
την αδιαφορία μερικών χριστιανών επιχειρηματιών, οι οποίοι δεν θα
συζητούσαν για να αναθέσουν μια εργασία σ’ ένα νεαρό διανοητικά
καθυστερημένο, ο οποίος είχε ικανότητες να δακτυλογραφεί και να
αρχειοθετεί και λαχταρούσε για μια ευκαιρία να αποδείξει ότι
μπορούσε να γίνει ένα παραγωγικό μέλος μιας κοινωνίας. Μετά από
μια εκκλησιαστική συνάντηση, όπου προτάθηκαν ιδέες για κατάλληλες
ασχολίες για έναν διανοητικά καθυστερημένο έφηβο, περιμέναμε να
δούμε τα αποτελέσματα αυτής της συνάντησης. Μετά από δέκα χρόνια
συμπεράναμε ότι η εκκλησία στ’ αλήθεια δεν ενδιαφερόταν για την
φροντίδα ενός διανοητικά καθυστερημένου μέλους. Συχνά
αναρωτηθήκαμε τι θα συνέβαινε εάν ο κόσμος που διαμαρτύρεται,
κάνει πορείες και διακηρύσσει την υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής,
ξοδεύει τόσο χρόνο και ενέργεια όσο ξοδεύει με το παραπάνω
βοηθώντας οικογένειες σαν κι εμάς που έχουμε πάρει τις συμβουλές
τους. Το να υπερασπίζεσαι το δικαίωμα στη ζωή είναι ένα πρώτο
βήμα. Η πιο προκλητική δουλειά είναι να κάνεις αυτή τη ζωή ν’
αξίζει να τη ζήσει κανείς. Σ’ αυτό το σημείο, η εκκλησία δεν το
έχει ξεδιακρίνει. Οι χριστιανοί, σαν τον καθένα, ενοχλούνται,
φοβούνται, κι αισθάνονται συγχυσμένοι όταν αντιμετωπίζουν τ’
άγνωστα σημεία της νοητικής υστέρησης. Θέλουν να «πουν κάτι», αλλά
συνήθως μπορούν να πουν μόνο μια ασήμαντη πνευματική κοινοτοπία
(κλισέ) που φέρνει λίγη ανακούφιση στον πονεμένο.
Όταν κάποιος λέει: «Δεν είναι θαυμάσιο που ο Θεός μπορεί να σου
εμπιστευθεί ένα διανοητικά καθυστερημένο παιδί;», εμείς απαντούμε
κατηγορηματικά, όχι!
Όχι δεν είναι θαυμάσιο. Είναι μια συνεχής πάλη που εξαντλεί την
υπομονή μας και δοκιμάζει την πίστη μας. Και δεν είναι θέμα
εμπιστοσύνης του Θεού σε μας, αλλά της εμπιστοσύνης μας στον Θεό.
Όταν κάποιος γλυκά μας υπενθυμίζει ότι «ο Θεός θα σας ενισχύσει
και θα σας παρέχει καθετί για τις ασυνήθιστες ανάγκες σας»,
αναρωτιόμαστε πως; Εάν ο Θεός θέλει να εφοδιάσει δεν είναι λογικό
να υποθέσουμε ότι Αυτός θα το κάνει δια μέσου των ανθρώπων του;
Ο
Ιησούς υπηρέτησε τους κουφούς, τους βουβούς, τους κουτσούς, τους
διανοητικά καθυστερημένους, όλους εκείνους με ειδικές ανάγκες.
Ακόμα, η εμπειρία μας, μας θυμίζει οδυνηρά ότι οι περισσότεροι
πιστοί δεν δίνουν σ’ αυτή την διακονία ψηλή προτεραιότητα. Στις
περισσότερες περιπτώσεις που ξαναθυμόμαστε μας έχουν ενθαρρύνει
προφορικά με την υπόσχεση «θα προσεύχομαι για σένα». Πιστεύουμε
στην προσευχή και εκτιμούμε τις γεμάτες σκέψη προσευχές για μας
εκείνων που γνωρίζουν και καταλαβαίνουν τις ανάγκες μας αλλά για
τους περισσότερους η υπόσχεση είναι μια βολική διαφυγή.
Καταπραΰνει τη συνείδησή τους και τους ξαλαφρώνει από περισσότερες
προσπάθειες. Η προσευχή είναι πιο σημαντική όταν είναι το προοίμιο
σε πράξεις ελέους και καλοσύνης. Η πράξη ενισχύει την προσευχή.
Ποτέ δεν διστάσαμε να ζητήσουμε τη βοήθεια των άλλων. Με
συνεργασία πάρα πολλών σπουδαστών από ένα γειτονικό χριστιανικό
κολέγιο, οι υποστηρικτές μας ποίκιλαν από ένα τετράχρονο αγόρι, ο
οποίος υπομονετικά έμαθε στον οχτάχρονο Ρικ μας να δένει τα
κορδόνια των παπουτσιών του μέχρι σ’ έναν ηλικιωμένο γιατρό που
έπαιρνε το γιο μας για κυριακάτικες απογευματινές βόλτες με το
αυτοκίνητο. Μια χήρα έπαιρνε τον Ρικ για χοτ ντογκ κάθε απόγευμα
της Δευτέρας... Ιστορίες ανθρώπων που έχουν βοηθήσει θα μπορούσαν
να γεμίσουν ένα τόμο. Λίγοι από εκείνους που μας βοήθησαν ήταν
ειδικοί και σχεδόν κανένας τους δεν ήταν ειδικά εκπαιδευόμενοι.
Απλώς θέλησαν να βοηθήσουν και να δώσουν λίγο από το χρόνο τους.
Περίμεναν λίγο ή τίποτα σαν ανταπόδοση, έλαβαν όμως την αμέριστη
αγάπη του διανοητικά καθυστερημένου παιδιού μας καθώς και τη
βαθύτατη εκτίμηση της οικογένειάς μας.
Έχουμε πάρει ένα μακρύ δρόμο από εκείνη τη μοιραία μέρα, όταν
αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να ζήσουμε μια κανονική ζωή μαζί μ’
ένα διανοητικά καθυστερημένο γιο. Έχει εμπλουτίσει τις ζωές μας
και μας δίδαξε μαθήματα που μπορεί αλλιώς να μην τα είχαμε μάθει.
Έχουμε μάθει για τους εαυτούς μας, για τους άλλους ανθρώπους και
για έναν Θεό, ο οποίος δεν μας έδωσε πάντοτε ότι θέλαμε, αλλά όμως
πάντοτε κρατάει την υπόσχεσή Του να μας εφοδιάζει με ότι
χρειαζόμαστε. Έχουμε συνδεθεί πιο στενά μεταξύ μας και έχουμε
γίνει πιο ευαίσθητοι στην ανάγκη του καθενός από μας. Έχουμε
επεκτείνει ένα πλατύ κύκλο φίλων. Βοήθεια και υποστήριξη ρέουν σε
δυο κατευθύνσεις. Τώρα αντιμετωπίζουμε προβλήματα με ρεαλιστικό
τρόπο και αντικρίζουμε ζητήματα όπως παρουσιάζονται. Το ενδιαφέρον
των πολλών χριστιανών δεν μας φαίνεται να έχει διαρκή αξία.
Επίσης, οι προσευχές μας έχουν γίνει πιο συγκεκριμένες.
Περισσότερο από «τους ανθρώπους παντού» ζητάμε «Κύριε, δώσε μου τη
δύναμη να ξεπεράσω την επόμενη ώρα της κρίσης», «Θεέ, δώσε μου
σοφία να ξέρω τι να πω ή τι να κάνω σ’ αυτή την κατάσταση
ανάγκης», «Πατέρα, βοήθησέ με να είμαι υπομονετικός, όταν
αντιμετωπίζω έλλειψη κατανόησης ή ανεκτικότητας».
Το
πρόβλημα της νοητικής καθυστέρησης είναι πιο συνηθισμένο απ’ ότι
ποτέ υποπτευόμασταν. Μας έχει δοθεί μια ασυνήθιστη ευκαιρία για
μαρτυρία και διακονία σ’ ένα μοναδικό, και έχοντας χρεία
–ιεραποστολικό αγρό- τον κόσμο των αναπήρων.
Παρ’ όλες τις απογοητεύσεις, έχουμε ευλογηθεί με φίλους που μας
έχουν υποστηρίξει με τις προσευχές τους και μας έχουν βοηθήσει και
πάλι. Καθημερινά μαθαίνουμε την πνευματική αλήθεια να είμαστε
ευγνώμονες (ικανοποιημένοι) σε οποιαδήποτε θέση και να βρισκόμαστε
Φιλιπ. 4:11 «Δεν εννοώ ότι στερούμαι, διότι εγώ έμαθα να είμαι
ευχαριστημένος σε ότι έχω». Τώρα είμαστε γνώστες της ομορφιάς του
να δίνεις ένα ποτήρι κρύο νερό στο όνομα του Χριστού (Ματθ.
10:42).
Ο
θόρυβος της περίπτωσης στο Μπλούμινγκτον θα καταλαγιάσει τις φωνές
των συμβούλων και διαμαρτυριών θα διαρκέσουν προσωρινά. Αλλά
περισσότερα παιδιά με νοητική καθυστέρηση θα γεννηθούν και
περισσότερο αναστατωμένοι γονείς θα παλέψουν με αποφάσεις που
αλλάζουν τη ζωή.
Οι
χριστιανοί μπορούν να γίνουν όργανα του Θεού σε ώρα ανάγκης.
Υπάρχει πάντοτε ένα μέρος για μια συμβουλή και προσευχή, αλλά δεν
πρέπει να ξεχνούμε τι μεγάλη διαφορά υπάρχει όταν ένας φίλος
μπορεί να κάνει κάτι στη ζωή εκείνων που υποφέρουν.
Μετάφραση από το αγγλικό Ρουθ Κυρτάτα
[ ]
|
