[] Γυναίκα: αρχική

Δωμάτιο Προσευχής

Μελέτη της Βίβλου

Η δική σας γνώμη

Επικοινωνία

Σύζυγος - μητέρα - νοικοκυρά - εργαζόμενη:

Πως να ισορροπήσω τους ρόλους;

(Η παρακάτω ομιλία της κας Vicki McCracken δόθηκε σε συνάντηση γυναικών την 21/1/06. Το θέμα της είχε δοθεί σε μορφή ερωτήσεων.)

[Ερώτηση] Τι προσδοκίες πρέπει να έχει μια γυναίκα από τη ζωή της;

Απάντηση: Προσδοκίες. Αυτό είναι ένα ζήτημα με το οποίο όλοι μας ασχολούμαστε συνεχώς. Είτε το αντιλαμβανόμαστε, είτε όχι, πάντα προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις / προσδοκίες κάποιου. Αυτές μπορεί να είναι οι προσδοκίες του συζύγου μας, των γονέων μας, των φίλων μας, της κουλτούρας μας, της εκκλησίας μας, ή ακόμη και οι προσωπικές μας. Προσπαθούμε η ζωή μας να μοιάσει με κάποιον που πιστεύουμε ότι τα καταφέρνει πραγματικά καλά. Αν είμαστε στη σωστή κατεύθυνση τότε ακολουθούμε τις προσδοκίες που έχει ο Θεός από μας. Πράγματι, οι προσδοκίες του Θεού είναι οι μόνες που αξίζει να επιδιώξουμε. Πόσες από εμάς γνωρίζουν πραγματικά ποιες είναι οι προσδοκίες του Θεού από εμάς; Μπορεί να νομίζουμε ότι τις ξέρουμε. Θα λέγαμε ότι αυτό που θέλει ο Θεός από μας είναι να Τον αγαπούμε, να αγαπούμε την οικογένεια μας και να αγαπούμε και να υπηρετούμε τους άλλους. Όμως αυτό σε τι ακριβώς μεταφράζεται; Τι συγκεκριμένη μορφή παίρνει;  Ο Θεός έδωσε στην καθεμιά μας διαφορετικές ικανότητες, χαρίσματα, δυνατότητες, αντοχές κλπ. και έτσι οι ζωές μας δεν θα μοιάζουν στον τρόπο με τον οποίο δείχνουμε την αγάπη μας προς το Θεό και τους άλλους.

Όταν πιάνουμε τους εαυτούς μας να σκέφτονται: «Θα έπρεπε να κάνω αυτό», «Tα παιδιά μου θα έπρεπε να είναι έτσι», «Εγώ θα έπρεπε να είμαι έτσι ή να μοιάζω στην τάδε», ας σταματήσουμε και ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας – από πού έρχονται αυτές οι προσδοκίες;  Εξέτασε τη ζωή σου και ρώτησε τον εαυτό σου «Tι είναι αυτό που σε οδηγεί; ή «Ποιος σε οδηγεί;». Γιατί νομίζουμε ότι ο Θεός έχει μία και μόνη ιδέα για το πώς πρέπει να είναι μια «χριστιανή σύζυγος και μητέρα»;

Το άλλο πρόβλημα με τις προσδοκίες είναι η σύγκριση - Τι θα έπρεπε να κάνω εγώ σε σύγκριση με τι κάνει κάποιος άλλος. Η σύγκριση δεν είναι ποτέ καλό πράγμα. Και δεν είναι ποτέ η ιδέα του Θεού! Η σύγκριση οδηγεί μόνο σε αγώνα και συγκρούσεις – στη προσωπική μας ζωή, στις οικογένειές μας και στις εκκλησίες μας.

Έτσι το ερώτημα που προκύπτει είναι: «Ποιες είναι οι προσδοκίες του Θεού από εσένα προσωπικά;» Εγώ γνωρίζω μόνο έναν τρόπο για να βρούμε την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα και επίσης δεν υπάρχουν συντομεύσεις! Πρέπει να ρωτήσουμε τον Θεό, και να περιμένουμε την απάντησή Του. Πρέπει να προσευχηθούμε και να ψάξουμε στο Λόγο Του. Αυτό παίρνει κάποιο χρόνο, το γνωρίζω. Μη νομίζεις ότι έχεις την απάντηση επειδή «αυτό είναι κάτι που ένας χριστιανός θα έκανε». Στον Ιερεμία 33:2-3 διαβάζουμε «Εγώ ο Κύριος που δημιούργησα τη γη, τη διαμόρφωσα και τη στερέωσα, εγώ, που τ’ όνομά μου είναι Κύριος, λέω: Κάλεσέ με και θα σου απαντήσω^. θα σου αναγγείλω μεγάλα πράγματα, που δεν τα γνωρίζεις ούτε μπορείς να τα γνωρίσεις».

[Ερώτηση] Στις μέρες μας η γυναίκα έχει πολλούς ρόλους: σύζυγος, μητέρα, νοικοκυρά, εργαζόμενη. Είναι δυνατόν μια γυναίκα να ισορροπήσει όλους αυτούς τους ρόλους;

Απάντηση: Αν μιλώντας για ισορροπία εννοούμε, να τα κάνουμε όλα καλά πάντοτε ή την ικανότητα να αφιερώνουμε ίσο χρόνο σε κάθε ρόλο, τότε θα απαντούσα όχι. Νομίζω ότι συνήθως όταν λέμε ισορροπία εννοούμε μια ίσια γραμμή, ότι όλα τρέχουν ομαλά. Εγώ θα έλεγα ότι ισορροπία μοιάζει περισσότερο με μια ζυγαριά – όπου πάντοτε υπάρχει κάποια ένταση. Ισορροπία επίσης σημαίνει να αποφεύγουμε τα άκρα. Εκείνος που μαθαίνει να περπατά πάνω σε τεντωμένο σχοινί βελτιώνεται με τον καιρό: στην αρχή πέφτει, μετά τεντώνει τα χέρια του και κάνει απότομες κινήσεις, ύστερα οι κινήσεις του είναι πιο συγκρατημένες και ανάλαφρες και μετά περπατά με γοργά, προσεκτικά βήματα. Όμως ακόμα κι όταν πια καταφέρει να ισορροπήσει πολύ καλά, ακόμα και τότε υπάρχει πάντα ένταση, γιατί έτσι είναι η ζωή. Υπάρχουν εποχές στη ζωή μας όπου κάποιος συγκεκριμένος ρόλος μας θα απαιτεί περισσότερη προσοχή – και άμα δεν μπορούμε να δώσουμε την πρέπουσα προσοχή (και χρόνο), ίσως χρειαστεί να αφήσουμε άλλα πράγματα στην άκρη για ένα διάστημα. Ο Θεός έχει προικίσει τις γυναίκες με πολλά διαφορετικά χαρίσματα και ικανότητες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η πρόθεσή Του είναι να τα ασκούμε όλα ταυτοχρόνως. Μπορεί να μας οδηγήσει να επικεντρωθούμε σε ένα πράγμα τώρα και να περιμένουμε μήνες ή και χρόνια μέχρι να επιδιώξουμε κάτι άλλο. Και ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό να είμαστε προσεκτικές ώστε να μην πέσουμε σε συγκρίσεις ή κριτική. Αυτό που βλέπω εγώ ως «ισορροπημένο» μπορεί να μην είναι «ισορροπημένο» από τη δική σου οπτική γωνία. Στην προς Γαλάτας επιστολή 6:3-5 διαβάζουμε «Όποιος φαντάζεται πως είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε^. εξαπατά τον εαυτό του. Γι’ αυτό, ας εξετάζει καθένας τα έργα του, και τότε, αν καυχηθεί, θα το κάνει μόνο για τον εαυτό του κι όχι σε σύγκριση με τους άλλους. Άλλωστε καθένας για τις δικές του πράξεις θα δώσει λόγο στο Θεό». [Διότι έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει].

[Ερώτηση] Πόσο σημαντική είναι η βοήθεια του άντρα μας στο να ισορροπήσουμε και να φέρουμε εις πέρας με επιτυχία τους διαφορετικούς μας ρόλους;

Απάντηση: Όταν παντρευόμαστε, γινόμαστε ένα, μία μονάδα. Ιδανικά, δουλεύουμε μαζί στην ανατροφή των παιδιών. Ας παραδειγματιστούμε από μια αθλητική ομάδα. Όλοι οι παίκτες δουλεύουν μαζί  αλλά ο καθένας από τη δική του ξεχωριστή θέση ώστε να λειτουργήσουν όσο το δυνατό πιο αποτελεσματικά και να επιτύχουν το στόχο τους.  Αν κάποιοι παίκτες ή η υπόλοιπη ομάδα αποφασίσει να μην κάνει το μέρος της ή το κάνει ελλιπώς, αυτό δεν αλλάζει τη δική μου θέση και το δικό μου ρόλο. Δεν μπορώ να τα παρατήσω επειδή δε μου δίνεται η βοήθεια που χρειάζομαι. Ίσως να μην μπορέσω να είμαι το καλύτερο που θα μπορούσα πιθανώς να είμαι αφού κάποιος άλλος δεν κάνει το μέρος του, αλλά ωστόσο κάνω ότι καλύτερο μπορώ από τη θέση που έχω. Και πάλι επιστρέφουμε στις προσδοκίες. Είναι απαραίτητο να ρωτήσεις τον άντρα σου πως βλέπει το ρόλο του και πως βλέπει το δικό σου ρόλο. Επίσης εσύ θα πρέπει να πεις τι μπορείς να κάνεις και τι δεν μπορείς. Μπορεί αυτό να μην αλλάξει τις καταστάσεις αλλά τουλάχιστον έχει ειπωθεί και γίνει σαφές. Πρέπει να μείνουμε και να αρκεστούμε σ’ αυτό. Τον σύντροφό μας πρέπει να τον προσεγγίσουμε σε μια ήρεμη στιγμή και με αγάπη. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον σύζυγό σου, αλλά, με τη βοήθεια του Θεού, μπορείς να αλλάξεις τον εαυτό σου!

[Ερώτηση] Με ποιους τρόπους μπορεί να ενθαρρυνθεί η γυναίκα που μένει στο σπίτι ώστε να είναι ικανοποιημένη και χαρούμενη;

Απάντηση: Πρώτα απ’ όλα ας θυμηθούμε την υψηλή αξία που έχει η καριέρα της μητέρας. Όταν απονεμήθηκε στη Μητέρα Τερέζα το βραβείο Νόμπελ την ρώτησαν «Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να γίνει για να προαχθεί η ειρήνη στον κόσμο;». Η απάντησή της ήταν «Πηγαίνετε σπίτι σας και αγαπήστε τις οικογένειές σας».

Το να αλλάζεις πάνες, να σκουπίζεις μύτες που τρέχουν, να βάζεις πλυντήριο, να μαγειρεύεις για την οικογένειά σου, να ακούς χαζά αστεία, να βοηθάς στην ορθογραφία - μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, αυτό σίγουρα δεν το αισθανόμαστε και πολύ σημαντικό. Τις περισσότερες φορές τα παιδιά μας δεν μας λένε «Ευχαριστώ για όλα μαμά! Κάνεις καταπληκτική δουλειά! Τι θα έκανα χωρίς εσένα;!» Κανείς δεν σου δίνει μια αξιολόγηση, δεν επαινεί τις αρετές σου και δε σε φέρνει μπροστά στις αδυναμίες σου. Δεν παίρνεις αύξηση, ούτε καν μισθό! Είναι πολύ εύκολο να αποθαρρυνθείς. Όμως ο Θεός βλέπει - κάθε φορά. Κάθε φορά που αλλάζεις μια πάνα, δίνεις ένα φιλί, απλώνεις ένα ρούχο, ο Θεός βλέπει και ο Θεός χαμογελά. Δίνει προσοχή. Τα παιδιά σου δεν είναι οι θεατές σου, η μητέρα σου δεν είναι ο θεατής σου, ο άντρας σου δεν είναι ο θεατής σου, ούτε ο γείτονας είναι ο θεατής σου. Ο Θεός είναι ο θεατής σου. Κάνε ότι κάνεις για Εκείνον. Ο Ιησούς είπε «όταν κάνετε κάτι για τον μικρότερο αυτών, το κάνετε σε εμένα». Στον Ησαΐα 40:11 διαβάζουμε «Καθώς ο βοσκός βοσκάει το κοπάδι του^. το συναθροίζει με το χέρι του^. βαστάει στο στήθος του τ’ αρνάκια, και τις μανάδες τους προσεκτικά τις οδηγεί». Προσεκτικά οδηγεί όσες έχουν μικρά. Αυτές είμαστε εμείς! Μερικές φορές βρίσκουμε τον εαυτό μας να εύχεται να μην βρισκόταν σε αυτήν την περίσταση… «Εύχομαι τα παιδιά μου να ήταν λίγο μεγαλύτερα!», «Εύχομαι να είχα έναν διαφορετικό σύζυγο», «Εύχομαι να είχα ένα μεγαλύτερο σπίτι!», «Εύχομαι οι περιστάσεις μου να ήταν διαφορετικές!»… «Εύχομαι, εύχομαι, εύχομαι…» Δεν νοιώθουμε επαρκείς για το έργο που έχουμε μπροστά μας. Όμως αυτό που περιμένουμε δεν είναι πιο σημαντικό από το τι συμβαίνει σε εμάς καθώς περιμένουμε! Ο χαρακτήρας μας δεν μορφοποιείται από τις καταστάσεις αλλά από το πώς ανταποκρινόμαστε στις καταστάσεις γύρω μας! Δεν ξέρω κανένα καλύτερο χώρο άσκησης από το ίδιο μας το σπίτι! Όλες θέλουμε να νιώθουμε δυνατές και ανεξάρτητες. Να λέμε αυτό μπορώ να το κάνω μόνη μου και να το κάνω καλά! Μαντέψατε κάτι; Ο Θεός δεν μας έφτιαξε ώστε να είμαστε ανεξάρτητοι και αυτάρκεις. Μας δίνει περιστάσεις που να μας βοηθούν να τρέξουμε σ’ Αυτόν. Χθες καθώς σκεφτόμουν τη σημερινή ομιλία, έπιασα τον εαυτό μου να λέει, «μακάρι να μην είχα άγχος και να μην ανησυχούσα για το τι θα πω. Μακάρι να μη χρειαζόταν να το σκέφτομαι μέχρι τη στιγμή που θα ήταν η ώρα να πάω και να μιλήσω». Όμως αυτό δεν είναι το σχέδιο του Θεού για μένα. Το σχέδιο του Θεού για μένα είναι να Τον εκζητήσω, να Τον ακούσω, να ψάξω μέσα στο Λόγο Του και πάνω απ’ όλα να πω «Θεέ μου, δεν μπορώ να το κάνω αυτό χωρίς Εσένα. Σε παρακαλώ γίνε η δύναμη στην αδυναμία μου». Αυτό είναι το σχέδιο του Θεού για μας. Γιατί αν δεν τον χρειαζόμουνα, θα σας έλεγα πράγματα που θα νόμιζα ότι θα ήταν καλό να ακούσετε - τι έπαρση! Να νομίζω ότι μπορώ να σας πω κάτι από μένα που θα ήταν πιο σημαντικό από αυτό που ο Θεός ξέρει ότι χρειάζεσαι! Τι έπαρση να νομίζω ότι ξέρω τι είναι καλύτερο για τον άντρα μου, ή τα παιδιά μου ή την εκκλησία μου από τον Θεό του σύμπαντος! Τον χρειαζόμαστε και δεν υπάρχει καμία ντροπή σ’ αυτό! Έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα! Στην Β’ Κορινθίους 12: 7-10 λέει: «Για να μην περηφανεύομαι όμως, ο Θεός μού έδωσε ένα αγκάθι στο σώμα μου, έναν υπηρέτη του σατανά να με ταλαιπωρεί, ώστε να μην περηφανεύομαι. Γι’ αυτό το αγκάθι τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να το διώξει από πάνω μου. Η απάντησή του ήταν: «Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα σ’ αυτήν την αδυναμία σου». Με περισσότερη ευχαρίστηση, λοιπόν, θα καυχηθώ για τις ταλαιπωρίες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού. Γι’ αυτό χαίρομαι για τα παθήματά μου, για τις βρισιές, τις θλίψεις, τους διωγμούς και τις πιέσεις που πέρασα για χάρη του Χριστού. Γιατί όταν φαίνεται πως έχω χάσει κάθε δύναμη, τότε είμαι πραγματικά δυνατός».

Ένας άλλος τρόπος για να ενθαρρυνθείς είναι να μην πέσεις στην παγίδα της σύγκρισης! («Θα ήταν ευκολότερο να εργάζομαι έξω από το σπίτι μου - όπως η τάδε - τουλάχιστον θα με εκτιμούσαν, θα είχα επιπλέον εισόδημα και θα ξέφευγα λίγο από αυτά τα παιδιά!». Μην αφήσεις τον εαυτό σου να πάει εκεί. Κατά τον ίδιο τρόπο, όσες είστε εργαζόμενες μη ζηλεύετε όσες μένουν σπίτι και μην απεχθάνεστε το γεγονός ότι πρέπει να δουλεύετε. Επίσης μη θεωρείτε τον εαυτό σας ότι «εσείς πραγματικά δουλεύετε» ενώ οι άλλες απλά μένουν στο σπίτι και κάθονται!) Αναπτύξτε μια διάθεση ευγνωμοσύνης για ότι ο Θεός σας έχει δώσει, ακούστε μουσική δοξολογίας καθώς εργάζεστε και πραγματικά ακούστε τα λόγια των ύμνων όποτε μπορείτε, μοιραστείτε τα βάρη σας με τις αδελφές σας εν Χριστώ, ζητήστε τις προσευχές τους για σας, και προσέξτε τον εαυτό σας (κάνοντας και πράγματα που σας ευχαριστούν).

Με τα παραπάνω έθιξα κάποια από τα ζητήματα που μου αναφέρατε αν και σίγουρα μπορούσαμε να πούμε πιο πολλά και βέβαια δεν απάντησα όλες τις ερωτήσεις σας.

Όμως καθώς προετοιμαζόμουν για αυτή την ομιλία, ένιωσα ότι ο Θεός μας οδηγεί να κάνουμε η κάθε μια στον εαυτό της μερικές πολύ σημαντικές ερωτήσεις. Είναι σημαντικές αυτές οι ερωτήσεις γιατί η απάντηση που θα τους δώσουμε θα καθορίσει ποια θα είναι η στάση και η θέση / οπτική μας για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα στη ζωή μας.  Υπάρχουν δύο ερωτήσεις: 1. Πως θέλω να είναι το σπίτι μου; και 2. Ποια θέλω να είναι η παρακαταθήκη μου;

[1] Πως θέλω να είναι το σπίτι μου;

Τι ατμόσφαιρα θέλω να δημιουργήσω στο σπίτι μου; Όταν τα παιδιά μου αναπολούν τα παιδικά τους χρόνια, πως θα θυμούνται το σπίτι τους, τι εντυπώσεις και αισθήματα έχουν από το σπίτι τους; Όλες μας πιθανώς να θέλουμε αρκετά ίδια πράγματα, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και διαφορές. Έτσι, θα πρέπει να πάρουμε λίγο χρόνο ώστε να σκεφτούμε ποια πραγματικά θα ήταν η απάντησή μας. Προσωπικά, θα ήθελα το σπίτι μου να είναι ένας τόπος ειρήνης. (Έχω τέσσερα παιδιά, οπότε ας μη μπερδεύουμε την ειρήνη με την απουσία φασαρίας!) Θέλω το σπίτι μου να είναι ένα μέρος όπου οι άλλοι θα νιώθουν ευπρόσδεκτοι - οι φίλοι μας, οι φίλοι των παιδιών μας, οι ξένοι, και θέλω να είναι ένα ασφαλές καταφύγιο για τα παιδιά και τον άντρα μου - ένα μέρος όπου θα μπαίνουν και θα νιώθουν «Αχ, είμαι σπίτι μου!». Όχι μόνο ένα μέρος για ξεκούραση, αλλά περισσότερο ένα μέρος για ανεφοδιασμό όπου ο καθένας θα μπορεί να παίρνει αυτό που χρειάζεται κι έτσι όλων οι δεξαμενές θα γεμίζουν.  Ο ρόλος των μητέρων σ’ αυτό το σημείο - είτε μας αρέσει είτε όχι - είναι αυτός του θερμοστάτη που θα φροντίζει να μειώνει την ένταση και τις τριβές και θα αυξάνει τη διάθεση και την αγάπη.  Επίσης όταν λέω ότι θα ήθελα το σπίτι μου να είναι ένα μέρος όπου οι άλλοι θα είναι ευπρόσδεκτοι εννοώ την φιλοξενία, όχι την ψυχαγωγία. Τη διαφορά αυτών των δύο θα ήθελα να σας τη δώσω με το ακόλουθο παράδειγμα: Μια μητέρα και νοικοκυρά κάποτε ήταν στην κουζίνα για ώρα πολλή όπου είχε όλη τη σοδειά από ντομάτες και προσπαθούσε να τις κονσερβοποιήσει. Το σπίτι ήταν παντελώς ακατάστατο και η κουζίνα είχε παντού σπόρια και πιτσιλιές από ντομάτα, όταν ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι μια φίλη της. Το πρώτο που σκέφτηκε ήταν να μην ανοίξει μια που το σπίτι ήταν σε φρικτή κατάσταση αλλά μετά με μισή καρδιά άνοιξε ζητώντας πολλές φορές συγνώμη από τη φίλη της. Τα άφησε όμως όλα και πήγε μαζί της στο σαλόνι λέγοντας ότι αμέσως μετά θα έπρεπε να συνεχίσει… Και τότε η φίλη της της είπε ότι ο άντρας της ήθελε διαζύγιο. Νομίζετε ότι την ένοιαζε ή την πείραζε που το σπίτι της φίλης της ήταν ακατάστατο – το μόνο που ήθελε ήταν να μοιραστεί το πρόβλημά της με κάποιον που πραγματικά νοιαζόταν για κείνη…

[2] Ποια θέλω να είναι η παρακαταθήκη μου;

Πως θέλω να με θυμούνται; Η πρώτη ερώτηση είχε να κάνει με κάποια εξωτερικά και εσωτερικά θέματα. Η δεύτερη έχει να κάνει με το χαρακτήρα μας. «Αγαπούσε τους ανθρώπους, αγαπούσε το Θεό και το Λόγο Του, είχε πράο ευγενικό πνεύμα, προέτρεπε τους γύρω της να στρέφονται στο Θεό για απαντήσεις, ήταν ικανοποιημένη, άνοιγε το σπίτι της στους άλλους, και μιλούσε λόγια ενθάρρυνσης». Ελπίζω τα σχόλια για τον εαυτό μας να αναδεικνύουν τα πνευματικά χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός και που αναπτύξαμε στη ζωή μας. Έτσι ας ξοδέψουμε λίγο χρόνο ώστε να βρούμε τις απαντήσεις που θα μας ικανοποιούσαν σ’ αυτά τα ερωτήματα και κατόπιν ας ρωτάμε τον εαυτό μας τακτικά - δείχνει η καθημερινή μου ζωή ότι προσπαθώ να επιτύχω αυτούς τους στόχους; Ίσως να έχετε ακούσει το ακόλουθο σχόλιο - «Κανείς ετοιμοθάνατος δεν εύχεται να είχε περάσει περισσότερο χρόνο στο γραφείο!». Κανείς δεν εύχεται «να είχαν τα παιδιά του περισσότερα άριστα στον έλεγχό τους, κανείς δεν εύχεται να είχε αποκτήσει εκείνο το όμορφο χαλί, ή να είχε χάσει αυτά τα 5 κιλά. Ας μη λοξοδρομούμε σε πράγματα που τελικά δεν παίζουν ρόλο. Ας επενδύσουμε τη ζωή μας σε σχέσεις – όταν το κάνουμε αυτό σύμφωνα με τα σχέδια του Θεού και τις προσδοκίες του για μας - δεν θα έχουμε τίποτα για το οποίο να χρειάζεται να μετανιώσουμε. Ας ξεκινήσουμε έχοντας κατά νουν το τέλος, το στόχο μας.

Μόλις βρεις τις απαντήσεις στα δύο παραπάνω ερωτήματα, βάλε στον εαυτό σου κάποιους μικρούς στόχους. Το να πεις «Θέλω να μοιάζω περισσότερο στο Χριστό» δεν είναι ένας πρακτικός στόχος. Σίγουρα είναι άξιος και θαυμαστός στόχος, αλλά όχι και πολύ μετρήσιμος.  Κάτι καλύτερο θα ήταν «Επειδή θέλω να μοιάζω όλο και πιο πολύ στο Χριστό, θα προσπαθώ να σέβομαι πιο πολύ τον άντρα μου και να του δείχνω περισσότερη αγάπη - όταν επιστρέφει από τη δουλειά κάθε μέρα, ότι και αν κάνω εκείνη τη στιγμή, θα πηγαίνω κοντά του, θα τον αγκαλιάζω και θα τον ρωτώ πως ήταν η μέρα του». Αυτό είναι ένα μικρό βήμα που μπορεί να σε φέρει πιο κοντά στο στόχο σου που είναι να μοιάζεις πιο πολύ στο Χριστό. Αν ο στόχος σου είναι να γίνεις μια πιο υπομονετική μητέρα, μπορείς να ξεκινήσεις με το να αφήσεις αυτό που κάνεις και να κοιτάς τα παιδιά σου στα μάτια όταν εκείνα προσπαθούν να σου πουν κάτι. Αν ο στόχος σου είναι να είσαι πιο ικανοποιημένη στο σπίτι σου, ξεκίνα τη μέρα σου ευχαριστώντας τον Θεό για 10 διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους σε έχει ευλογήσει.

Τέλος, στον Ψαλμό 18:33 [32] διαβάζουμε «Με περιζώνει ο Θεός με δύναμη (και) κάνει να πετυχαίνει ότι επιχειρώ». [Ο Θεός είναι που με περιζώνει με δύναμη και καθιστά άμωμη την οδό μου]. Ότι και αν προσφέρουμε στο Θεό, ακόμα και αν μοιάζει μικρό και ασήμαντο, και αν κάνουμε λάθη (και θα κάνουμε ξανά και ξανά), Εκείνος είναι δυνατός να δουλέψει μέσα μας και μέσω υμών για το δικό μας καλό και τη δική του τη δόξα.

JesusLovesYou.gr αρχική σελίδα

Link στο JesusLovesYou.gr