Εφόσον τον είχαν καταδικάσει σε σταυρικό θάνατο, αλλά και για να το έχει μόνος του παραδεχθεί λέγοντας ο ίδιος ότι "εμείς δικαίως και άξια των όσων πράξαμε τώρα απολαμβάνομε". Φανταζόμαστε πόσα τρομερά εγκλήματα θα είχε διαπράξει. Τώρα που βρίσκεται τιμωρημένος και καρφωμένος επάνω στον σταυρό, αναλογίζεται τις παράνομες εγκληματικές πράξεις του και ευαισθητοποιείται η συνείδησή του. Συγκλονίζεται όταν μπροστά του είδε πόσο πολύ υπέφερε ο αθώος και δίκαιος Χριστός και επιπλήττει τον άλλον τον βλάσφημο και αμετανόητο ληστή. Στεναχωριέται και συγκλονίζεται με τους άδικους εμπαιγμούς των στρατιωτών και των αρχόντων που ενέπαιζαν και ειρωνεύονταν τον αναμάρτητο συσταυρωμένο.

Αυτός λοιπόν ο ληστής ποια σχέση μπορεί να έχει με τον πολιτισμένο και ραφιναρισμένο Ρωμαίο ηγεμόνα, τον Πόντιο Πιλάτο, ο οποίος ήταν ταγμένος να τηρεί τους νόμους του κράτους, να εξασκεί εξουσία και να εφαρμόζει τη δικαιοσύνη? Πώς ένας τέτοιος εκπρόσωπος του νόμου, τόσο κατάφωρα ο ίδιος παρανόμησε; Γιατί δεν ακολούθησε τη φωνή της δικής του συνείδησης, ενώ ο ίδιος, όπως ομολόγησε, είχε πεισθεί ότι ο Ιησούς ήταν αθώος? Γιατί σθεναρά και επίμονα δεν το διακήρυξε; Όμως, παρ' όλη τη δικαιοδοσία του και τις ελαφρές προσπάθειές του να τον απολύσει, τελικά υπέκυψε και συναίνεσε στη θανατική δια σταυρώσεως καταδίκη του.

Προηγουμένως πάλι παρανόμησε όταν διέταξε να μαστιγώσουν τον αθώον Ιησού, έστω κι αυτό έκαμε για να εξευμενίσει τους Ιουδαίους. Οι βίοι είναι παράλληλοι και αντίθετοι μεταξύ τους. Ο ένας ολοταχώς πηγαίνει και ο άλλος απομακρύνεται. Μπορεί να μας φαίνονται άσχετα πρόσωπα μεταξύ των, όμως όταν τα συγκρίνουμε υπάρχουν κοινές αλλά τελείως αντίθετες ενέργειες του ενός προς τον άλλον στις πιο επίσημες στιγμές τους, που καθορίζουν τον χαρακτήρα τους.

Ο πεπειραμένος ηγεμόνας και εκπρόσωπος του νόμου, ο Πόντιος Πιλάτος, είναι ένας εξ εκείνων που έχασαν τη μεγαλύτερη ευκαιρία που μπορούσε ποτέ να δοθεί σε άνθρωπο. Να δικάσει με δικαιοσύνη τον Υιό του Θεού και κληρονόμο όλης της δημιουργίας. Τι πιο ωραίο και σωστό υπήρχε να εξασκήσει με επιμονή μέχρι τέλους τη Δικαιοσύνη και τους νόμους; Άφησε τη χρυσή ευκαιρία της συνάντησής του και της γνωριμίας του με τον Χριστό να του φύγει μέσα από τα χέρια του τόσο άδοξα και τόσο ντροπιασμένα. Ενώ μπορούσε να πάρει σθεναρή θέση, προτίμησε αναποφάσιστος να πει "νίπτω τας χείρας μου". "Εγώ δεν ευρίσκω ουδέν έγκλημα εν Αυτώ" και τίποτ' άλλο. Ο βάρβαρος, ο παράνομος και σκληρός ληστής που είχε περάσει όλη τη ζωή του στην παρανομία είναι εκείνος που κέρδισε τη μεγαλύτερη, τη μοναδική ευκαιρία που μπορεί να υπάρξει και να εκμεταλλευθεί ένας θνητός άνθρωπος, τακτοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο το αιώνιο μέλλον του, μάλιστα όταν είναι κατάδικος που πεθαίνει εξαιτίας των εγκληματικών πράξεών του.

Ο ληστής μια και γνώρισε ότι βρίσκεται μαζί με τον Κύριο και κατάλαβε ότι δίπλα του έχει την προσωποποίηση της Αλήθειας, δεν αφήνει να του φύγει μια τέτοια ευκαιρία. Είδε τη ματαιότητα της προηγούμενης αμαρτωλής ζωής του, γρήγορα συνέρχεται με θάρρος και με συντριβή παραδέχεται την αμαρτωλότητά του. Με πίστη ότι μέσω του θα βασιλεύσει το αιώνιο φως της δόξης του Χριστού, παρ' όλους τους πόνους, συγκέντρωσε όλες του τις δυνάμεις και παρακάλεσε τον Κύριο να τον θυμηθεί. Καίτοι τον γνώρισε στο πιο χαμηλό σημείο, αιμόφυρτο, πληγωμένο, σταυρωμένο και ανήμπορο επάνω στον σταυρό, χωρίς στέμμα ή διάδημα, αμέσως ξεδιπλώθηκε μπροστά του όλο το μεγαλείο της δόξης του, έδωσε την πρώτη θέση της καρδιάς του, θέση που του ανήκει.

Νικηφόρος Κυρτάτας