Η τρομερή ερώτηση έπεσε πάνω στους μικρούς σαν ένα δυνατό χτύπημα στο πρόσωπο. Στάθηκαν παράλυτα μπροστά σ’ αυτό το φοβερό «γιατί». Και τότε ένα μικρό κοριτσάκι σηκώθηκε.

Τα χείλη του έτρεμαν. Τα μάτια του κολυμπούσαν στα δάκρυα. Τράβηξε ίσια στον πίνακα και παίρνοντας την κιμωλία έγραψε με σταθερό χέρι τις εξής πολύτιμες λέξεις: «Διότι, ούτως, ω Πάτερ έγινε αρεστό έμπροσθέν Σου». Ω, τι απάντηση! Ανεβαίνει ψηλά και κρατάει μια αιώνια αλήθεια, στην οποία μπορεί να στηριχθεί τόσο το ώριμο όσο και το αρχάριο παιδί του Θεού, να στηριχθεί ασφαλώς στην αλήθεια ότι ο Θεός είναι Πατέρας σου.

Το καταλαβαίνεις αυτό; Το πιστεύεις πραγματικά και στην εντέλεια; Αν ναι, τότε το περιστέρι της πίστεως δε θα περιφέρεται πια στενόχωρο και ανήσυχο αλλά θα περάσει για πάντα στον αιώνιο τόπο της αναπαύσεως και της ειρήνης. «Ο Πατέρας σου!»

Μπορώ ακόμη να πιστεύω ότι έρχεται μέρα που όλοι μας, όσο κι αν φαίνεται μακριά, θα καταλάβουμε. Όταν αυτές οι τραγωδίες που τώρα αμαυρώνουν και σκοτεινιάζουν την ατμόσφαιρα του ουρανού μας, θα βυθιστούν στον τόπο τους, σύμφωνα μ’ ένα σχέδιο τόσο σεπτό, τόσο μεγαλοπρεπές, τόσο χαρούμενο ώστε θα γελάσουμε από θαυμασμό και ευχαρίστηση.