Το εδάφιο της ημέρας

"Τη δική μου ειρήνη σας δίνω"   (Ιωάν. 14:27)

Λίγα λόγια

Δύο ζωγράφοι ζωγράφιζαν από ένα πίνακα που παρίστανε την ανάπαυση. Όπως την εννοούσε ο καθένας. Ο πρώτος διάλεξε και ζωγράφισε μια ήσυχη λίμνη, μοναχική, ανάμεσα σ’ απομακρυσμένα βουνά. Ο δεύτερος πιτσίλισε πάνω στον καμβά του ένα βοερό καταρράκτη με μια ιτιά που έκλαιγε, που τα κλαδιά της έγερναν πάνω από τον αφρό και στη διχάλα του κλαδιού, που σχεδόν ήταν βρεγμένη από το ράντισμα του καταρράκτη, καθόταν ένας πετρίτης μέσα στη φωλιά του!

Η πρώτη εικόνα ήταν η στασιμότητα, η δεύτερη η ανάπαυση.

Η ζωή του Χριστού εξωτερικά ήταν η πιο ταραγμένη ζωή που φάνηκε ποτέ - φουρτούνα και κουρνιαχτό, οχλοβοή και θύελλα, τα κύματα σπάζανε πάνω Του συνεχώς ώσπου το τσακισμένο σώμα πλάγιασε στον τάφο. Αλλά η εσωτερική ζωή Του ήταν μια θάλασσα-γυαλί. Η μεγάλη ηρεμία ποτέ δεν Του έλειψε.

Οποιαδήποτε στιγμή μπορείς να πας σ’ Αυτόν και θα βρεις ανάπαυση. Κι ακόμα όταν οι άνθρωποι-λαγωνικά Τον γάβγιζαν στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, γύρισε στους μαθητές Του και τους έδωσε το τελευταίο κληροδότημα: «Την Δική μου Ειρήνη σας δίνω…»

Δεν είναι ανάπαυση ένα ρηχό αίσθημα που νιώθουμε. «Είναι η ανάπαυση μιας ψυχής που κατακάθισε στα βάθη του Θεού».

Home       Daily Bread